Tijgers fotograferen in India – 2014

Verslag van mijn derde reis naar India. De eerste was een vogelreis, de tweede een fotografiereis met hoofddoel tijgers. De derde reis was een herhaling van de tweede reis, met precies dezelfde bestemming.

 

Inhoud:

• Nogmaals fotografiereis tijgers
• Bandhavgarh Tiger Reserve
• De regulering van het toerisme in Bandhavgarh
• Zichtbare gevolgen van de toerismeregulering
• Fawlty Towers
• Elke dag héél vroeg op!
• Tijger zien is één, fotograferen is twee
• Zij wel, wij niet
• Na zes dagen eindelijk: een tijger!
• De meest geschikte camera-instellingen voor tijgerfoto’s
• Wat is er nog meer te zien in Bandhavgarh?
• Parende Indiase Scharrelaars
• Kleine Bijeneter
• Pronkende Pauw
• Diverse soorten herten
• Toegift

 

Nogmaals fotografiereis tijgers

Twee jaar geleden nam ik deel aan fotografiereis naar India, georganiseerd door Steven Ruiter. Het hoofddoel: tijgers. Dat was de eerste week van maart. De avonden en vroege ochtenden waren erg koud, iets dat je niet verwacht in India. Hoewel de tijgers heel lastig te vinden waren, hebben we er toch een aantal op de gevoelige plaat gezet. Er zaten mooie beelden bij, maar ik had het idee dat er meer uit te halen zou moeten zijn. Dit jaar organiseert Steven dezelfde reis, maar nu 7 weken later in het jaar (eind april) waarin het veel warmer zou moeten zijn. Volgens Steven zoeken de tijgers dan ook vaker het water op, om te drinken en om in af te koelen. Deze waterplaatsen liggen doorgaans op open plekken en langs de paden. Het zou betere fotokansen op moeten leveren. Dat is ook de ervaring van Steven, die dit vaker heeft gedaan. Afijn, ik besloot het avontuur nog maar eens aan te gaan. Ik heb naast Steven vijf reisgenoten; deze keer geen vrouwen. Ach ja, je hebt het niet voor het uitkiezen. We hebben overigens geen klagen, want we hebben een groepje bijzondere gasten.

 

Bandhavgarh Tiger Reserve

Tijgers zijn ernstig bedreigd. In de eerste plaats omdat hun natuurlijke leefomgeving steeds meer wordt ingenomen door de mens. In de tweede plaats vanwege stroperij. Chinezen en Vietnamezen begeren allerlei bestanddelen van de tijger vanwege de vermeende geneeskrachtige en stimulerende werkingen. Ze zijn bereid een vermogen te betalen voor een dode tijger.

India doet zijn uiterste best om de resterende tijgers te beschermen door de instandhouding van reservaten, waaronder Bandhavgarh. Voor de gemiddelde natuurliefhebber is het zien van een tijger in het wild zo ongeveer het ultieme. Echter, tijgers hebben de gewoonte zich schuil te houden, wat in in de bosgebieden waarin ze leven een koud kunstje is.

 

 

 

Bandhavgarh is een reservaat waarvan de kans het grootst is om een tijger te zien, vanwege de goede aangelegde infrastructuur, de grote populatie tijgers en de aanwezigheid van veel open plekken.
Je vindt Bandhavgarh in het midden van India, Vanuit Delhi vlieg je in anderhalf uur naar het zuiden, naar Jabalpur. Daarvandaan is het nog eens 4,5 uur met een busje. Aan de rand van het reservaat stikt het van de resorts voor de bezoekers. Alles gericht op het tijgerreservaat.

 

 

De regulering van het toerisme in Bandhavgarh

De toegang tot het park is alleen mogelijk met jeeps, voorzien van een chauffeur en een gids. Wie mijn reisverslag uit 2012 heeft gelezen, weet inmiddels dat een waargenomen tijger een enorme toestroom van jeeps opleverde  Ik heb met eigen ogen kunnen zien wat een heksenketel dat soms betekende. Het gebeurde regelmatig dat een tijger die een pad wilde oversteken, zich een weg moest banen tussen de jeeps, eromheen liep of maar weer rechtsomkeer maakte. Hier zie je een beeld uit 2012 die de chaos goed illustreert.

 

 

Kort daarna is hiertegen verzet gekomen van Indiase natuurbeschermingsorganisaties die het toerisme middels een rechtszaak aan banden wilden leggen. Dit heeft geleid tot een compromis. De regels zijn daardoor veranderd en zijn voor Bandhavgarh nu als volgt:

• 30 procent van het reservaat is gesloten voor het toerisme.
• Het aantal bezoekers dat per dag wordt toegelaten, is ingeperkt.
• Er zijn drie zones (kernzone Tala, Maghdi en Kithauli). Elke jeep moet binnen een vooraf geboekte zone blijven.
• Tala is verdeeld in vier routes, waarvan elke jeep bij de entree van het parkmanagement twee routes krijgt toebedeeld. De jeep is verplicht beide routes geheel af te leggen. Daarmee voorkomt men dat een jeep te lang op een plek stil staat.
• Het parkmanagement wijst bij elke entree een gids toe aan een jeep. Het is dus niet meer mogelijk een vaste gids te vragen.
• Het park is ’s ochtends gedurende vier uur geopend en in de namiddag gedurende drie uur.
• Het park is tijdens het regenseizoen drie tot vier maanden gesloten.
• Afwijken van de zandwegen is uiteraard verboden.
• Bij overtreding van de regels riskeert de chauffeur en de gids een toegangsverbod van minimaal een maand. Dus een maand zonder inkomen.
• Tot 2012 konden toeristen een tijger gedurende een paar minuten van dichtbij bekijken vanaf de rug van een olifant. Dit is nu verboden (tenzij je veel geld neertelt…).
• Toeristen die bereid zijn een groot bedrag te betalen mogen: a) de hele dag in het park blijven, in alle zones vrijelijk rondrijden, een kwartier voor en een kwartier na sluitingstijd in het park blijven en een ritje maken met de olifant. Met geld is alles te koop, behalve de huid van de tijger.

 

 

Zichtbare gevolgen van de toerismeregulering in Bandhavgarh

De regulering bleef niet zonder gevolgen. Minder toeristen betekent minder klandizie voor de hotels. We zien diverse hotels in aanbouw, waarvan de bouw stil ligt. Het verval is al zichtbaar nog voordat het is geopend. Andere resorts lijden verliezen. Wij verblijven net als in 2011 in Tiger Lagoon Resort. De manager is met de noorderzon vertrokken nadat hij drie maanden geen salaris ontving. Een van de werknemers is nu de tijdelijk manager. Destijds was alles nieuw. En nu? De hardhouten balustrades rond de veranda’s zijn vermolmd. Wie denkt er even ontspannen tegenaan te leunen of er op te gaan zitten, loopt kans op een verzakking.  Het mooie bruggetje naar het zwembad is verdwenen, je kunt er nu heen door de greppel. Het water in het zwembad is niet schoon, de betegeling van het zwembad is begroeid met algen. De betimmering van de overlooprand is aan het vergaan. Uit pieteit met de beheerders heb ik er maar geen foto’s van gemaakt. Zij kunnen het waarschijnlijk ook niet helpen.

Het aantal bezoekers van het resort is gewoonweg veel te laag. Dat is eigenlijk vreemd want de tarieven voor een overnachting zijn zeer betaalbaar. Bij de overige resorts liggen die veel hoger.

 

 

Gelukkig is de voedselveiligheid niet in gevaar. Het eten is weliswaar redelijk standaard en er zit weinig variatie in (simpel gezegd kip met rijst of rijst met kip). Maar het is goed klaargemaakt en je wordt er beslist niet ziek van. Bij elk ontbijt maakt de kok voor ons een omelet naar keuze. Die eieren kun je echt onbezorgd eten. De hele week werd niemand ziek. Halverwege de week is er een nieuwe kok waarna het eten veel lekkerder is. Bloemkool met champignons en kerrie gaat erin als een preek in een ouderling. De gefrituurde kip en de zoete gemarineerde kip is werkelijk om je vingers bij af te likken, hetgeen ik dan ook niet nalaat.

 

 

De watervoorziening van de huisjes is gedurende de week regelmatig verstoord. Steeds wordt het opgelost, maar voordat je er als gast achter komt wat het probleem is en hoe het kan worden verholpen…

 

Fawlty Towers

Als je de hele dag in het stof rondrijdt dan heb je behoefte aan een lekkere douche en wil je af en toe eens scheren. Ik draai de heetwaterkraan open. Ik wacht even, maar het water blijft koud. Ik wacht nog even. Vergeefs. Ik loop naar het personeel en vraag of er iets loos is.

“No sir, wait 5 minutes, then you have hot water.”
“Yes, but I already waited for more than 5 minutes and still the water is cold”.
“I ask the boy to check. I’ll send him to your room”
De jongen komt inderdaad, hij loopt naar de badkamer. Lijkt mij zinloos, want ik heb al zo lang gewacht. “Please come sir!”. Ik loop erheen en verrek… het water is heet!

 

 

“There is no hot water..”De volgende ochtend na de safari. Bezweet en onder het stof. Tijd voor een douche. Het water stroomt als een dolle. Nu even geduldig wachten tot het warm wordt. De straal wordt minder, een teken dat het water warm wordt. Mooi zo. De straal wordt nog minder, totdat de kraan nog slechts nadruppelt. Het water is op. Hm, boiler leeg waarschijnlijk. Aangezien ik niet van koud douchen hou en scheren met koud water een pijnlijke zaak is, trek ik de kleren maar weer aan en begeef mij weer naar het hoofdgebouw om navraag te doen. Ondertussen laat ik de kraan open staan, wie weet…

“Yes sir, it is fixed. You have hot water. Just leave the tap open for five minutes”.
“That is wat I did. The water stopped. There is no hot water”.
“Do you have cold water, sir?”
“Yes, I do, but I would like to use hot water and from the hotwatertap there is no water at all”
“Yes, there is hot water.”
“No, like I just told you, there isn’t”
“I ask the boy to come to your room, sir”

Terug bij het huisje hoor ik een stromende kraan! Mijn kamergenoot Peter verwelkomt mij: “het water begint nu net weer te stromen, alleen het is koud”. En inderdaad. Een paar minuten later verschijnt de jongen. “You have water sir?” “No, only cold” “I check for you” Hij loopt de badkamer in en roept meteen: “Please come sir”. De heetwaterdamp slaat in mijn gezicht. “You have hot water, thank you sir”.

Twee dagen later, na de middagsafari, zie ik er uit als Catweasel en is het dus tijd voor een opknapbeurt. Wijs geworden door de opgedane ervaring, wacht ik nog langer. Het water stroomt, het water stopt en warempel, na een paar minuten: daar komt het ineens weer op gang. Vijf minuten later, en honderden liters verspild water verder: nog altijd geen heet water. Dus toch maar weer een wandeling naar de manager. “There is only hpt water after breakfast sir!”

Ik spring daarom maar snel onder de koude douche en stel het scheren uit tot later.

De volgende ochtend. We staan in alle vroegte op. Peter zet de koudwaterkraan open: het stroomt weliswaar rijkelijk, maar… het is bruin, bijna zwart zelfs. Waarschijnlijk is de waterleiding gerepareerd, waardoor er wat grond of roest is vrijgekomen. Dat lost dan vanzelf op. Het water in de boiler zal dat probleem niet hebben. En inderdaad: het water blijft wit. Er is hoop

Dan aan het eind van de ochtend, meteen na het late ontbijt: We draaien de koudwaterkraan open. Geen water. De heetwaterkraan dan. Bruin water! Drommels! Ik maar weer naar het personeel. “Yes, you have hot water. Wait 15 minutes sir!” “Okay, but now we have also no cold water!” “I come and check sir!”  Het is met een grijns dat ik terugloop naar het huisje alwaar Peter mij al glunderend voorspelt hoe het zal aflopen. In een oogwenk staat de jongen voor de deur. Hij opent de koude kraan en zie: puur helder! Daarna de heetwaterkraan: “It is hot sir!” Onmiddellijk vanuit de slaapkamer gevolgd door een schaterlach van Peter.

Het heeft veel weg van “Comedy Capers” of “Fawlty Towers” zo u wilt. Magische krachten van de Indiërs.

 

 

Elke dag héél vroeg op

Wie niet houdt van vroeg opstaan, heeft het slecht tijdens safari’s. Dat geldt voor de natuur in het algemeen en zeker ook bij de zoektocht naar tijgers. In de vroege ochtend is de kans het grootst dat je ze ziet. Als de zon te heet wordt (en dat is al een uur nadat de zon opkomt), dan zoekt de tijger de schaduw op. Een tijger is opvallend groot. En toch, het heeft in tegenstelling tot wat je zou denken, een zeer goede schutkleur. Liggend in het hoge gras, in een grot, onder een boom of tussen het bamboe is het nauwelijks te zien. Reisgenoot Sander, die in een jeep zit samen met Rene en George, ontdekt een tijger die in een halfopen terrein achter een bamboebosje ligt, op amper twintig meter afstand.

Het is een reusachtig mannetje van drie meter lang, anderhalve meter hoog en 250 kilo zwaar. Er waren inmiddels drie jeeps voorbijgereden die het dier niet hadden gezien!

 

 

Het is niet alleen ons oog dat zoekt naar de tijger. Bij het zoeken is het van grote waarde om te letten op alarmroepen van axisherten, sambarherten en van de apen. Een opeenvolging van alarmroepen betekent in veel gevallen dat een tijger in de buurt is. Opvallend is overigens dat als de tijger ergens gaat liggen, de alarmeringen stoppen. Een liggende tijger vormt geen gevaar.

Vroeg opstaan dus. Elke dag gaat bij Dick en Peter de wekker om 4.15 uur! Als we naar een verder gelegen zone gaan, dan is het zelfs 4.00 uur precies. Een keer was het nog bonter: 3.55 uur! Met een snelle kop thee en een paar koekjes springen we dan tussen 4.45 en 5.00 uur in de jeep, zodat we naar binnen kunnen zodra het park opengaat (in deze periode van jaar om 5.30 uur).

 

 

Ontbijt krijgen we pas als we om 10 uur terugkeren in het resort,. Dan zijn we al 5 uur in touw!

Het zal u dan ook niet verbazen dat ik mijn kamergenoot Peter dagelijks rond 11.30 uur voor de tweede maal goede nacht wens. Als we de wekker zetten om 13.45 uur, zijn we precies op tijd voor de lunch!

Goede nacht!

 

Tijger zien is één, fotograferen is twee

Tijdens deze reis verblijven we een hele week in Bandhavgarh. In deze week is ruimte voor 13 jeepsafari’s, elke ochtend en elke middag. Het grootste doel is het fotograferen (en zo mogelijk filmen) van de tijger.

We starten op de middag van onze aankomst met een rit in de Maghdi-zone. Al na twee uur is er een kans: we horen de alarmroep van een axishert, heel dichtbij. De jeep wordt stilgezet en we wachten of de tijger zich vertoont. De gids vermoedt dat de tijger een stuk verderop zal oversteken en laat de jeep honderd meter verder rijden. Het blijkt een verkeerde gok. Precies op de plek waar wij stonden, komt het dier uit de struiken en steekt over. Het is inmiddels aan het schemeren. We draaien ons snel om en nemen zoveel mogelijk foto’s. Tien seconden later is de tijger alweer verdwenen. Ik, Peter en Steven blijken dezelfde camera-instelling te hebben voorbereid. We gaan alle drie de mist in: de sluitertijd is veel te lang (1/25e seconde) om het bewegende dier scherp te krijgen.

 

 

 

De volgende middag gaan we in Tala op pad met een zeer ervaren gids: Binot. Hij vraagt of we inmiddels een tijger hebben gezien. Op ons bevestigende antwoord reageert hij kalm: “than you can relax. And this afternoon I can guarantee you another tiger for 101 procent”. Dat klinkt veelbelovend! Een uur later komt zijn voorspelling uit. Het gras in een moerasje beweegt en een gestreepte rug wordt zichtbaar. Helaas mis ik die net en als ik het dan eindelijk zie loopt de tijger al ver van ons weg.

Later zien we dezelfde tijger vanaf een hoger standpunt in het gras zitten. Het is zover weg dat een scherpe foto met onze spullen onmogelijk is.

 

 

We verplaatsen ons naar de plek waar Binot verwacht dat de tijger naar toe gaat. Kreten van opwinding als mijn reisgenoten in de verte de tijger zien zwemmen. Ze wijzen naar een opvallende witte boom. Ik zie de tijger niet en maak daarom op goed geluk wat foto’s met de witte boom als centrale punt.

 

 

Hilariteit bij Peter als blijkt dat de tijger daardoor gewoon op mijn foto’s te zien is. Een paar simpele fotobewerkingen zijn voldoende om het goed te laten zien. Zie foto hieronder. Het unieke feit doet zich voor dat ik meer tijgers heb gefotografeerd dan ik heb gezien. Wie kan mij dat nazeggen?

 

 

Zij wel, wij niet

De volgende dagen zien we geen enkele tijger. Een goede foto is er dus nog niet. Onze chauffeur krijgt een melding dat een tijger is te zien op een andere route dan die aan ons is toegewezen. Het is de mannetjestijger die Sander ontdekte; ik schreef eerder al iets over deze situatie. Om er te komen moet onze jeep slechts 150 meter van de route afwijken. De chauffeur kiest ervoor om in dit geval de parkregels te overtreden en rijdt erheen. Er staan intussen vijf auto’s, onze reisgenoten in pole-position. We stoppen op 5 meter van hun jeep. Ze wijzen schuin onze kant op. De tijger bevindt zich kennelijk 20 meter naast onze wagen, maar is vanwege een bamboebosje net buiten ons zicht. We willen iets dichter naar de jeep van onze reisgenoten, maar iets verhindert dat. Een vent met een opzichtige zonnebril in een andere jeep staat naar ons te roepen. Hij is duidelijk boos. Achter ons een knal van twee op elkaar botsende jeeps. Maar daarover gaat zijn boosheid niet. Hij wijst naar ons. Onze jeep scheurt plotseling achteruit. Onze jeep verlaat – zeer tegen onze wil – het tafereel. Wat blijkt. de schreeuwende man is niet alleen gids maar ook parkofficial. Onze jeep heeft de regels overtreden en gaat op rapport. Dat blijkt ook uit het feit dat hij foto’s van onze wagen laat maken. Hopelijk – voor onze chauffeur en gids – blijft het deze keer bij een waarschuwing; bij een volgende overtreding volgt intrekking van de licentie van de chauffeur en de gids  gedurende een maand. Een maand geen inkomen dus. Na afloop realiseer ik mij dat ik een foto had moet maken van het tafereel. Maar afijn, we waren zo bezig een glimp op te vangen van de tijger (overigens vergeefs) ….

Deze gebeurtenis leidt ertoe dat onze chauffeur  zich vanaf dit moment strikt aan de regels houdt en geen meter meer afwijkt van de route. Een aantal keren lopen wij daardoor opnieuw aantoonbaar fotokansen mis. Helaas. De regels – hoe goed bedoeld ook – bederven voor een deel ons plezier, want de stress en krampachtigheid overheerst nu bij de chauffeur.De volgende dagen zien we geen enkele tijger. Een goede foto is er dus nog niet. Onze chauffeur krijgt een melding dat een tijger is te zien op een andere route dan die aan ons is toegewezen. Het is de mannetjestijger die Sander ontdekte; ik schreef eerder al iets over deze situatie. Om er te komen moet onze jeep slechts 150 meter van de route afwijken. De chauffeur kiest ervoor om in dit geval de parkregels te overtreden en rijdt erheen. Er staan intussen vijf auto’s, onze reisgenoten in pole-position. We stoppen op 5 meter van hun jeep. Ze wijzen schuin onze kant op. De tijger bevindt zich kennelijk 20 meter naast onze wagen, maar is vanwege een bamboebosje net buiten ons zicht. We willen iets dichter naar de jeep van onze reisgenoten, maar iets verhindert dat. Een vent met een opzichtige zonnebril in een andere jeep staat naar ons te roepen. Hij is duidelijk boos. Achter ons een knal van twee op elkaar botsende jeeps. Maar daarover gaat zijn boosheid niet. Hij wijst naar ons. Onze jeep scheurt plotseling achteruit. Onze jeep verlaat – zeer tegen onze wil – het tafereel. Wat blijkt. de schreeuwende man is niet alleen gids maar ook parkofficial. Onze jeep heeft de regels overtreden en gaat op rapport. Dat blijkt ook uit het feit dat hij foto’s van onze wagen laat maken. Hopelijk – voor onze chauffeur en gids – blijft het deze keer bij een waarschuwing; bij een volgende overtreding volgt intrekking van de licentie van de chauffeur en de gids  gedurende een maand. Een maand geen inkomen dus. Na afloop realiseer ik mij dat ik een foto had moet maken van het tafereel. Maar afijn, we waren zo bezig een glimp op te vangen van de tijger (overigens vergeefs) ….

We blijven zoeken en speuren. Bij elke alarmcall spitsen wij de oren, steeds weer zonder resultaat. Een frustratie dreigt. Is het zien van de tijger een kwestie van puur geluk? Ja. Maar boven onze jeep vliegt duidelijk een pechvogel.

 

Na zes dagen eindelijk: een tijger!

Dan eindelijk, na zes dagen zoeken, op 26 april, om tien voor zes in de ochtend, staan we eindelijk naast een tijger. Deze ligt te slapen in het gras, precies achter een struik. We hebben onze chauffeur inmiddels laten vervangen door een andere. De nieuwe waagt het nu dan maar eens een keertje om een klein verboden zijpaadje in te rijden zodat we een vrij beeld hebben op het prachtige dier.

 

 

Vijf seconden duurt dit, daarna keren we weer terug op de route. We zien het nu vanachter een struik, het is tamelijk ver en dus lastig vast te leggen. Heel af en toe steekt de tijger zijn kop omhoog.

 

 

Vervolgens is het wachten totdat de tijger in beweging komt. Dit wachten duurt welgeteld twee uur! De chauffeur besluit de jeep intussen maar eens meer in het open terrein te zetten. Dan eindelijk, buiten ons zicht staat de tijger op en loopt in onze richting. Ik sluit niet uit dat het hiertoe is aangespoord door de olifant met toeristen die ten tonele is verschenen. We staan precies goed om de tijger een stukje door het bos te zien wandelen.

 

 

Het zal ongeveer een minuut zijn geweest dat de tijger te fotograferen was. In die tijd zag ik ook nog kans een filmpje te maken met mijn spiegelreflexcamera.

 

 

Ik heb uit de video nog een beeld geprikt.

 

 

Dat was het wat de tijgers betreft. Tijdens de reis van 2011 kon ik zes tijgers goed fotograferen, ik besef nu hoeveel geluk we toen hadden….

 

De meest geschikte camera-instellingen voor tijgerfoto’s

Wie niks heeft met fototechniek kan dit hoofdstukje beter overslaan. Ik schrijf er over omdat dit bepalend is voor een geslaagde foto van een tijger.

De juiste instelling van de camera leer je pas als je een paar keer flink de mist ingegaan bent. Nu is dat niet handig als je de tijger wilt fotograferen. Een blik op dat beest is namelijk zo zeldzaam dat je beter goed voorbereid kunt zijn.

Ik schaam mij er niet voor om de foto te laten zien van de tijger die we op dag 1 zagen. Ik koos toen het diafragmavoorkeuze-programma (en ik was niet de enige!), opportunistisch ingesteld op f/7,1 en de filmgevoeligheid op ISO 400. Mijn 100-400 mm zoomlens stond bij de overstekende tijger op 100 mm (cropfactor camera 1,6).

De enige variabele die nog berekend moest worden door de camera was de sluitertijd. Tot mijn schrik bleek dat 1/30 te zijn. Resultaat bij een bewegend object: uitermate onscherp!

Van belang is te weten dat de kans op het zien van tijgers het grootste is aan het begin en aan het einde van de dag, als de lichtomstandigheden tekort schieten. Je zult dus moeten voorkomen dat de sluitertijd de variabele is die de camera voor jou berekent. Dan ga je de mist in.

Nu volgt de oplossing die door George en Peter (en een beetje door mij) is bedacht.

 

Voorkeuzeprogramma
Manueel-voorkeuzeprogramma  (de M-stand);

Sluitertijd
1/250 of 1/320. niet korter, want rekening houden met opduiken tijger in een donker bos.

Diafragma
f/5 of f/5,6. Dus zoveel mogelijk open zetten, er moet zoveel mogelijk licht naar binnen kunnen. Dat dit een geringe scherptediepte oplevert nemen we voor lief. We willen in elk geval de kop scherp.

Lichtmeting
De tijger is het onderwerp. Het zal meestal te zien zijn tussen bomen en in een omgeving die ongelijk belicht is. De tijger moet in elk geval goed belicht zijn. We kiezen daarom ‘spotmeting’.

Autofocus
We hebben normaal gesproken geen tijd voor handmatig scherpstellen want de tijger beweegt door een bos. We moeten mikken op de kop en kiezen voor het 1-punts-AF-punt. Zeer vaardige fotografen kunnen tijdens het fotograferen het AF-punt naar links of rechts te verplaatsen (indien deze mogelijkheid op de camera zit), afhankelijk van de compositie.

ISO-waarde
Dit is de factor die overblijft. Hogere ISO-waarden leiden per definitie tot meer ruis (= korreligheid). De kwaliteit van de camerasensor is bij de nieuwste camera’s zo goed dat steeds hogere ISO-waarden mogelijk zijn zonder storende ruis. Daarom kiezen we voor automatische ISO. Mocht de camera een heel hogere ISO-waarde berekenen, dan is het al zo donker dat een andere variabele beslist ook tot een onacceptabele foto zou hebben geleid. Dan moet je de ruis maar voor lief nemen.

Deze analyse bleek een eyeopener voor mij, aangezien ik tot dusver bij voorkeur fotografeerde met diafragma-voorkeuze. Ik ben nu geswitcht naar de M-stand. Nooit te oud om te leren.

Deze techniek is ook in andere situaties bruikbaar, zoals bleek bij een bruine visuil die onder een donker bladerdak zat. Het resultaat was een goed belicht portret.

 

 

Wat is er behalve tijgers nog meer te zien?

Je gaat niet enkel voor tijgers naar de nationale parken van India. Tijdens deze reis is nadrukkelijk gebleken dat als je de focus op tijgers hebt, het een uit kan draaien op een dagelijkse frustratie. Uit ervaring kan ik spreken. Het is beter om eerst en vooral te genieten van alles wat je ziet en hoort: herten, zwijnen, apen, talloze vogelsoorten, frisgroene bossen, landschappen, fraai licht. Als je dan geluk hebt zie je misschien ook nog een tijger.

Om mooie waarnemingen te krijgen van indrukwekkende roofvogels, felblauwe scharrelaars, pronkende pauwen en energieke bijeneters moesten we de zoektocht naar tijgers even terzijde schuiven. En uitgerekend de beelden daarvan maakten op mij meer indruk dan de vluchtige blik die wij opvingen van de tijger.

 

Indiase scharrelaars

Op een open veld stond, vlak naast de weg, een iel, kaal struikje met daar bovenop een prachtige scharrelaar. In het zonnetje. Een fraai beeld. Ideaal voor een close-up, waarvoor niet eens het volle bereik van mijn telezoomlens nodig was. Eerst wat foto’s en daarna: filmen maar! Eenmaal de camera stabiel op de rijstzak duurde het even voordat de autofocus van de camera vat kreeg op de vogel. Tot mijn genoegen begon de scharrelaar geluid te maken en wat te bewegen, wat natuurlijk leuk is voor de film. Plotseling vloog een tweede scharrelaar het beeld in, direct gevolgd door een paring. Het aardige van het filmen met een spiegelreflexcamera is dat je tijdens het filmen ook kunt fotograferen. Daardoor onderbreek je het filmen automatisch gedurende een seconde.

 

 

De paring duurt een tijdje en bij een interessante compositie druk ik een paar keer af. Ook als manlief zijn vleugels mooi spreidt. Als de video vervolgens hervat, is de vogel gevlogen. Precies het wegvliegen gemist. Vette pech door deze ongelukkige timing. Maar wees eerlijk. Het is niettemin een fraaie opname geworden waar de kleur van afspat. Kijk en geniet. Wist u dat veel vogelaars heel enthousiast zijn als ze de Europese soortgenoot in (zuid)oost Europa te zien krijgen. In India is dit nog een algemene soort!

 

 

Net als scharrelaars worden bijeneters tot de mooiste vogels van de wereld gerekend, onder andere door de prachtige kleuren. Ook het karakteristieke, warme geluid draagt daaraan bij. Voor fotografen is de bijeneter een zegen, want hij zit het liefst op de uitkijk op een uitstekend kaal takje, azend op insecten.

 

 

Hij heet niet voor niks bijeneter. Als hij dan wegvliegt om een insect te vangen, dan keert hij meestal weer terug naar zijn favoriete takje. Ideaal dus voor filmmakers! In onderstaand filmpje zat een kleine bijeneter eigenlijk te ver weg. Onze auto kon niet dichterbij komen. Ik kon mijn camera redelijk stabiel neerleggen op het dak en gebruikte het uiterste telebereik (400 mm maal cropfactor 1,6). Om te film te kunnen tonen moest ik het beeld nog verder uitsnijden. Optimaal scherp is het onderwerp niet ,maar het geeft toch een aardig plaatje.

 

 

Wist u dat de schitterende Europese bijeneter in warme zomers ook in Nederland gezien kan worden? Tot in Friesland en zelfs op Schiermonnikoog! Heeft u het eenmaal gezien en gehoord, dan vergeet u het vermoedelijk nooit meer.

 

Pronkende pauw

Pauwen zijn in Nederland in kinderboerderijen en op landgoederen wel te zien en vooral te horen. Ze komen oorspronkelijk uit India. Tijdens mijn eerdere reizen in India kon ik ze echter alleen in de verte zien of voorbij zien rennen. Deze keer is dat heel anders. Het is kennelijk paartijd.

 

 

Overal hoor je het luide roepen van de mannetjes en diverse keren zien we ze ook pronken met hun imposante veren.

 

 

Diverse soorten herten

En dan zijn er natuurlijk herten. Die zijn het belangrijkste prooidier van de tijgers. Het barst ervan. Ze zijn altijd schichtig. Geen wonder, we bevinden ons in bosgebied en achter elke boom of struik of zelfs in het hoge gras kan een tijger verscholen zitten. Gelukkig zijn er veel oplettende ogen en oren om te waarschuwen!

Enkel op open vlakten, waar weinig dekking is, treedt een relatieve rust op en kan er op het gemak worden gegraasd.

 

 

 

 

 

 

Toegift

Tijgers zien en fotograferen is uitermate enerverend en bij het zien ervan onvergetelijk. Echter, zie je ze niet? Niks aan de hand: India heeft nog zoveel meer te bieden: natuur, landschappen, cultuur, mensen, kleuren en geuren, chaos….

Ter afsluiting nog wat mooie beelden. Tot de volgende keer in India