Natuurreis Kenia 2013

Verslag van een natuurreis die ik samen met één reisgenoot maakte. Ik heb deze 14-daagse reis georganiseerd met Ontdek Kenya Safaris. De reis vond plaats van 1 tot 13 december 2013.

 

 

Inhoudsopgave:

• Apen aan de haal met uw golfballen
• Witte neushoorns in Solio Ranch
• The aliens are coming
• Luipaard met jongen door mijn schuld gemist
• Olifanten en buffels in de nacht
• Naar de meren van The Great Rift Valley
• Uniek: Lake Nakuru zonder flamingo’s
• Out of Africa
• Afrikaanse massage
• Leeuwen en soppende cheetah’s
• De cheetah-brothers op jacht!
• Dag vogels, dag bloemen

 

 

Apen aan de haal met uw golfballen

 

De aanleiding voor deze reis

In 2009 reisde ik met Stichting Natuurreizen en touroperator Ontdek Kenya drie weken door Kenia. Al in de loop van die reis wist ik het: dit is dé manier waarop ik van Afrika wil genieten: niet in de stad, niet aan het strand, maar voortdurend in natuurgebieden met een kleine groep gelijkgezinde natuurliefhebbers in een ruime, comfortabele wagen, met een vaste (vogel)gids, in een laag tempo en in mooi gelegen hotels met goed eten

Al vanaf het jaar erop wilde ik een vervolg en probeerde mij via Ontdek aan te sluiten bij een groep of mensen te vinden die met mij mee wilden. Steeds vergeefs. Tot dit jaar. Het is in de zomer van 2013. Peter Huysman van Ontdek mailt mij: er is iemand die een reis wil doen en reisgenoten zoekt. Peter vraagt of ik belangstelling heb…. Op 30 november begint het nieuwe avontuur. Meer reisgenoten vonden we niet en daarom bestaat ons reisgezelschap uit drie personen: Anne, gids (tevens chauffeur) Mungai en ik. Eindelijk, het is gelukt!

We arriveren vroeg in de avond op de luchthaven van Nairobi. Binnen een uur nadat we de vliegtuigtrap afdaalden, hebben we een visum geregeld, paspoortcontrole gehad, onze koffer van de bagageband gehaald, Mungai begroet en de bagage ingeladen in de wagen. Ook heeft Mungai inmiddels de auto uit het overvolle  parkeerterrein gewurmd. Een recordtijd! We overnachten net buiten Nairobi, vlak naast de snelweg naar Thika, in het eenvoudige, maar ruime en schone Paradise Gardens. Meer heeft een mens niet nodig: een schoon bed, warm en koud stromend water en een goed ontbijt.

 

Aberdare Country Club

De volgende morgen zetten we koers naar de heuvels van de Aberdares. Net als Nairobi ligt het hoog: tussen de 1800 en 2000 meter boven de zeespiegel. Daardoor is het lekker koel. Het regent af en toe. Het is hier heel vruchtbaar en het is overal fris groen. Men verbouwt er ananas, koffie en zelfs rijst. We verblijven twee nachten in de Aberdare Country Club.

 

 

Het ligt op een heuvel en heeft daardoor een weids uitzicht. De club is omgeven door een privéterrein voorzien van een golfbaan en een klein natuurreservaat. Het gebouw heeft de uitstraling van een Engelse high societyclub zoals die veel bestonden in de koloniale tijd.
Van de allure is niets verloren gegaan. Een paar dingen zijn wel veranderd: het is geen besloten club meer en bij het golfen dient rekening te worden gehouden met de rondlopende dieren. En dat zijn er nogal wat: impala’s, knobbelzwijnen, bavianen en zelfs giraffes! Een golfer mag zijn balletje niet slaan als zich bij de beoogde landingsplaats een baviaan bevindt. Die zou het balletje dan namelijk onder andere als een stukje speelgoed kunnen beschouwen en er allerlei rare dingen mee kunnen doen.

 

 

 

 

 Een droom: wandelen tussen giraffes en impala’s

Wij zijn hier niet om te golfen. De beestjes zitten ons dus niet dwars, allesbehalve! We genieten ervan. De club heeft twee attracties: een prachtige tuin vol met kleurrijke vogels en een wandeling tussen de wilde dieren. Niet in je eentje overigens. Sinds iemand hier een dodelijke trap kreeg van een giraffe gaat er in en deel van de tuin (1300 hectare!) een parkwachter mee. Een wandeling over het uitgestrekte terrein is een feest. Je loopt letterlijk tussen de zebra’s, de antilopen en de giraffes. Het voelt overigens nooit onveilig, want de dieren houden zelf voldoende afstand. Dat is maar goed ook; het is niet bepaald aan te raden om tussen de indrukwekkend hoge poten van een giraffe door te lopen. Daar heeft zelfs een leeuw groot ontzag voor!

 

 

Witte neushoorns in Solio Ranch

 

Privé-wildpark Solio Ranch

Solio Ranch ligt op een steenworp afstand van de Aberdare Country Club. Het is eigendom van een boer die zijn bedrijf in tweeën heeft gesplitst. In het ene deel weidt hij koeien, schapen en geiten, in het andere leeft een uitgebreide collectie wilde dieren: waterbok, steenbok, impala, Thompsons gazelle, zebra, buffel, leeuw en als belangrijkste attractie een gezonde populatie witte en zwarte neushoorns. Bezoekers zijn van harte welkom. Het is niet druk bezocht; de meeste safariondernemingen laten het links liggen. Je kunt je bedenkingen hebben over het houden van wilde dieren achter een hek. In dit geval vind ik het te billijken, vanwege het belang voor de instandhouding van de neushoornsoort.

 

 

Toenemende zorgen over wereldwijde stroperij

De neushoorn is al tientallen jaren ernstig bedreigd. Maar de zorgen nemen snel toe, aangezien aziaten steeds meer geld betalen voor een hoorn. Ze zijn verzot zijn op de vermalen poeder van de hoorns. Ze schrijven er – meen ik – potentieverhogende werking aan toe. De hoorn is momenteel zelfs meer waard dan goud. Daarmee is de illegale handel ‘big business’.

 

Nieuwe ultramoderne, allesvernietigende stropersmethoden

Vroeger was stroperij nog het domein van avontuurlijke nachtelijke spoorzoekers; nu is het regelrechte georganiseerde misdaad met de modernste technieken. Ze gebruiken helikopters voorzien van infrarood om de dieren ’s nachts op te zoeken en dan te doden. Ze strooien kraaienpoten en reuzenpunaises op vaste wildroutes, die gemakkelijk binnendringen in gevoelige voetzolen van de dieren, zodat ze niet meer op hun poten kunnen staan en een gruwelijke marteldood sterven.  Net zo gruwelijk is de nieuwste methode: vergiftiging van het water in veelbezochte drinkplaatsen! Parkwachters kunnen dan enkel nog machteloos toezien hoe dit een biosysteem in één keer vernietigt.

 

In Masai Mara is de laatste zwarte neushoorn onlangs gedood

In het bekendste natuurgebied van Kenia, de Masai Mara, is enige tijd geleden de allerlaatste zwarte neushoorn gestroopt en daar dus feitelijk uitgestorven! Men is nu bezig om de neushoorn er te herintroduceren, ofschoon ik denk dat dit hetzelfde is als water naar de zee dragen. Later, tijdens ons bezoek aan Masai Mara, zullen we het met eigen ogen zien: een zwarte neushoorn die is gekocht van de Solio Ranch. Zo werkt dat tegenwoordig.
Vandaar dat ik denk dat we privéparken zoals Solio Ranch moeten koesteren. Naar verluid is het zelfs hier al doelwit geweest van de stropers. Wat denkt u, hoe zal dit in de toekomst verder gaan?

 

Struikelen over witte neushoorns in Solio Ranch

Anne is voor het eerst in Oost-Afrika. Dat is leuk, want veel van wat we zien is nieuw voor haar. Je kunt merken dat ze een goede vogelaar is, want ze herkent al meer vogels dan ik. Dat schrijft ze toe aan haar vogelreizen naar de trekroutes bij de Bosporus en bij Spanje, waar in voor- en najaar veel vogels van en naar Europa.
We vallen met onze neuzen in de boter. Op de open vlakte grazen een neushoornmoeder en haar een jong. In onderstaande video ziet u hen.

 

 

Er lopen koereigers bij. Die loeren op de insecten die opvliegen voor de poten en kop van de grazers. Witte neushoorns zijn grazers. Later in dit verslag kunt u een zwarte neushoorn zien. Niet alleen zijn naam verschilt, maar ook het gedrag, de leefwijze en het voedsel.
Verderop blokkeren twee witte neushoorns het pad. Ze zijn er neergeploft en kijken ons lodderig aan.

 

 

Eromheen scharrelt een gele kwikstaart. Ook deze zoekt, net als de koereigers, insecten die vluchten voor het enorme beest. De kwikstaart steekt mooi af tegen de donkere huid van de rhino. Het is niet voor het eerst dat ik niet het zoogdier maar de vogel op de foto zet.

 

 

De blauwnekmuisvogel

Aan het eind van de ochtend rijden we voldaan terug naar het toegangshek. Op het karrenspoor ligt een dode papegaaiduif die hier op de heenweg nog niet lag. Is deze geslagen door een roofvogel? Het beestje is helemaal gaaf. Wellicht liet de roofvogel het vallen? Kort daarna zie ik een schitterende vogel met een grote, mooie kuif en een opvallende blauwe nek. Wat een wonderlijke opvallende vogel! Het is een uitermate fraaie afsluiting van deze ochtend in Solio Ranch.

 

 

“The aliens are coming”

 

Door dichte mist naar Samburu National Park

Wij verplaatsen ons in noordelijke richting. We passeren de evenaar bij Nanyuki en rijden daarna door een immens landbouwgebied. Veel Nederlanders hebben hier de laatste jaren kassen gebouwd waarin voornamelijk rozen en plantgoed worden gekweekt. Veel zien we niet van de omgeving vanwege dichte mist. Diverse automobilisten lijken zich weinig aan te trekken van de mist en halen op de tweebaansweg in als nooit tevoren. Mungai stuurt ons er voorzichtig en uiterst alert doorheen. Na verloop van tijd dalen we af van het hooglandplateau. Meteen trekt de mist op. Meestal is het hier droog en heet, maar nu is het koel en nat. Vlak na het middaguur, op het moment dat we onze eindbestemming Samburu Nationaal Park bereiken, droogt het op. Bij de toegangspoort wacht onze eerste verrassing. Onder de poort nestelen zwaluwen. Ze vliegen af en aan. Hun gezamenlijk geroep galmt onder de poort en vormt een orkaan van geluid. Met mijn spiegelreflexcamera maak ik een video om een indruk te geven van de aantallen en van het geluid. Ik heb een stukje toegevoegd met 10 keer vertraging. Dan kunt u de zwaluwen even tellen.

 

 

Een superdeluxe tent met fantastisch uitzicht

Op advies van Peter Huysman verblijven wij in Ashnil Samburu, een zogeheten ‘tented camp’. Hoewel ik al diverse malen in Samburu was, ken ik deze lodge niet. Kan ook niet, want het is pas drie jaar geleden geopend. Ashnil ligt pal aan de rivier. Vanuit alle ‘tenten’ heb je een overweldigend uitzicht: op de oevers van de rivier, de open vlakte erachter, en de bergketen in de verte. Een van de bergen aan de horizon heeft een perfecte kegelvorm. De tenten zijn aan de voorkant voorzien van canvas tentdoek met grote ramen van gaas. Elke tent is voorzien van een grote stijlvolle veranda. De achterkant van elke tent is opgetrokken van bakstenen, voorzien van een echte voordeur en een luxe badkamer. De vloer van de tent is van gelakt hardhout. Ze noemen het een tent en vanwege de canvas voorkant beleef je dat ook zo. Niettemin is het superdeluxe. Het is een veel voorkomende soort accommodatie in de toeristenbranche in Afrika. Wie op een comfortabele manier naar Afrika wil en niet eerder een tented camp heeft gezien, zal misschien terugschrikken van dit woord. Veel mensen willen namelijk niet kamperen. Nu weet u dat het niet ermee te vergelijken is. Integendeel. Niet eerder verbleef ik in Samburu in een zo prachtige en luxueuze locatie! En wat een adembenemend uitzicht. Prins Bernhard zou jaloers zijn.

 

 

 

Ik lig heel even languit op het comfortabele bed en geniet van het uitzicht en alle vogelgeluiden. In de verte klinkt luid getrompetter: olifanten! Al snel zie ik ze aan de overkant van de rivier: een vrouwtjesolifant draaft voorbij, gevolgd door een hele stoet hitsige mannetjes en daarna de rest van de kudde. Ze trompetteren er op los. Het is een schitterend schouwspel. Wie dacht dat olifanten altijd behoedzaam en sloom zijn….

 

Prachtig licht en heldere pastelkleuren

Vanaf vier uur in de middag gaan we “gamedriven”. Dat betekent rondrijden in het park op zoek naar vogels en dieren. Het dak van de wagen kan omhoog zodat we rondom vrij uitzicht hebben. Dat we maar met ons tweeën aan deze reis begonnen was even slikken, maar nu is het een voordeel: we hebben maximale bewegingsvrijheid en zitten elkaar geen moment in de weg. Meteen nadat we ons tentenkamp buiten rijden zien we een grote groep giraffes rondom ons heen staan. Eén ervan blijft pal voor de auto staan, onverstoorbaar.

 

 

Nu kunnen we goed zien hoe hoog deze dieren zijn. Ze worden gloedvol belicht door de zon. Het prachtige licht en de schilderachtige pastelkleuren; Samburu staat er om bekend. Het is een onvergetelijk beeld!

 

 

Al heb je er duizend gezien: impala’s zien verveelt nooit!

Even verderop staat een groep sierlijke impala’s langs de zandweg. Je ziet deze antilopensoort in een groot deel van Afrika. Ze zijn enorm talrijk, dus je kunt ze vaak zien. Ze zijn actief en alert en zien er sierlijk uit. Daarom verveelt het nooit. Ik hoor nogal eens: “Kijk, impala’s. Die hebben we al gezien dus rij maar door.” Mij hoor je niet klagen als we weer eens ervoor stoppen. Niet alleen is het om ervan te genieten, ook probeer ik steeds te zoeken naar een nieuw beeld voor een foto met net weer een betere compositie, een mooi strijklicht, of juist tegenlicht. En nu is er voor mij een nieuwe dimensie: door het filmen komen de foto’s tot leven. In onderstaand filmpje kunt u even meegenieten.

 

 

Een natuurparadijs: je ziet hier zelfs buitenaardse wezens!

Het is opmerkelijk dat dieren en vogels zo dicht te benaderen zijn met de auto; ze zien er geen gevaar in. Zo kunnen wij dichtbij een kleurrijke grijskopijsvogel komen, Hij heeft een knalrode snavel en bovendien knalblauwe rugveren. Schitterend! Een kleine groene bijeneter is al even fotogeniek. Hij zit keurig op een geschikte open ruimte voor een leuke compositie. Heel fijn! Man, het is hier een paradijs voor natuurliefhebbers.

 

 

 

Alleen de grijze wouwen, waarvan Anne graag een close-up wil, werken niet mee. We zien er verschillende, maar blijven steeds op grote afstand. In plaats daarvan treffen we enkele ‘vreemde vogels’ aan. De één is een gierparelhoen, de ander een geelkeelfrankolijn. Van een afstandje niks bijzonders, maar als je goed naar beider kop kijkt: het lijken wel buitenaardse wezens!  Ja hoor, kijk maar uit! Het lijkt te gebeuren: “The aliens are coming!”.

 

 

 

Luipaard in een boom!

Tegen zes uur zakt de zon naar de horizon; het wordt nu snel donker. We zijn een eind verwijderd van ons kamp, terwijl we daar om half zeven terug moeten zijn. Zo zijn de parkregels. Mungai besluit daarom dat het welletjes is en zet de gang erin. We zagen tal van schitterende vogels, giraffes prachtig in het zonlicht en dartele impala’s, Verwend als ik ben vind ik het toch een beetje jammer dat we geen roofdieren zoals leeuw, hyena of jachtluipaard hebben gezien. Dat zijn toch dieren waar Samburu zijn populariteit aan dankt. Misschien morgen? Plotseling roept Mungai “leopard!” en stapt op de rem  Daar ligt hij (of zij): languit over een tak in een acaciaboom. Het is al aan het schemeren en het is op redelijke afstand. Toch willen we natuurlijk een foto. We halen alles uit onze camera’s wat er aan technisch vernuft in zit. Een haarscherp beeld lukt niet, niettemin zijn wij beiden tevreden met het resultaat. En met deze spectaculaire vondst uiteraard!

 

 

Luipaard met jongen door mijn schuld gemist

Hoe vaak ik inmiddels in Samburu geweest ben, het was nooit hetzelfde. Oké, de ligging en de vorm van het landschap verandert niet, hoewel… In al die jaren waren er zorgen over de droogte. In mijn reisverslag van vier jaar geleden kunt u lezen dat de olifanten in een bepaald jaar wegtrokken naar andere gebieden. Een deel van het park heet Buffalo Springs. Het dankt deze naam aan het voorkomen van buffels. Jaren geleden zijn ze allemaal omgekomen vanwege een gebrek aan water. Vier jaar geleden zagen wij dat er in augustus amper nog water in de rivier stond. De giraffes konden zomaar oversteken, zoals op onderstaand foto is te zien.

 

 

Eén jaar later, in 2010, is het ineens langdurig gaan regenen in Kenia. Gevolg is dat het waterpeil in de rivieren en meren enorm steeg. Iedereen brak zich het hoofd over de oplossing van de droogte en ondertussen heeft niemand onthouden dat zo eens in de vijftig jaar het waterpeil is gestegen tot abnormale hoogte. Ook bij het bouwen van de lodges is dat vergeten. Natuurlijk is het aantrekkelijk om de accommodaties vlak aan de oever van de rivier te situeren. Tja, nu bleek dat diverse hotels onder water liepen. De Lake Baringo Country Club staat tot op de dag van vandaag nog onder water en is dus gesloten. Als het water eenmaal is gezakt zal het waarschijnlijk geruïneerd zijn. Mungai vertelt dat ons Ashnil Camp gedwongen wordt om de laagste huisjes, waar ik ook zit, de komende tijd af te breken en hogerop te herbouwen.

 

Hoog water

We kijken bij hetzelfde uitzichtpunt als in 2009 en zien een brede rivier. Wat een verschil!

 

 

Olifanten

Gisteren hebben we bij onze lodge al olifanten gezien. Je zou denken dat je deze kolossen, die meestal in kuddes rondtrekken, gemakkelijk zou moeten zien. Dat is echter niet zo. Als ze eenmaal tussen de struiken staan, zijn ze opvallend goed gecamoufleerd. Hoewel we een paar dagen hier rondtoeren, zien we ze maar één keer echt dichtbij. Ik film deze ontmoeting. Men vraagt mij wel eens: hoe dichtbij zie je de dieren eigenlijk als je in Afrika bent. Deze video geeft daar ook een beeld van.

 

 

Roofvogels pronken voor de camera

Een mens is geneigd te vergelijken met het verleden. Ik ook natuurlijk. Er waren bezoeken aan Samburu waarbij ik binnen een uur zowel leeuwen als jachtluipaarden zag. Nu zijn ze in geen velden of wegen te bekennen. Maar dan is er toch weer het onverwachte dat dit zo interessant maakt: we zien zoveel andere dingen die ik nooit eerder zag: een imposante bateleur die boven ons in een boom zit en zich zelfs als we uitstappen uitgebreid laat portretteren.

 

 

We zien heel wat andere roofvogels die ook te benaderen zijn tot op enkele meters, waaronder een Afrikaanse kuifarend en onze eigen torenvalk. Ik laat er graag één zien.

 

 

De secretarisvogel: enig in zijn soort

Een paartje secretarisvogels nestelt bovenop een acacia en voert een mooie show op. De secretarisvogel jaagt op hagedissen en slangen. Vandaar dat hij hoog op de poten staat. Wordt hij onverhoopt in de poten gebeten door een cobra, dan treft de slang enkel bot. De secretarisvogel zal er geen hinder van ondervinden. Meestal komt het niet zover. De vogel is zo snel dat het de slang al heeft doodgetrapt voordat deze kan toeslaan. De BBC heeft hiervan eens een interessante test uitgevoerd, gefilmd met een supersnelle camera. De cobra is kansloos, voordat hij wil toeslaan heeft hij al drie fatale trappen voor zijn kanis gekregen. Terwijl een uitval van een slang toch bliksemsnel is… Ik film de fotogenieke vogels gretig! Helaas zijn er geen slangen in de buurt. Hier ziet u het resultaat.

 

 

 

Door mijn ongeduld missen we een luipaard met twee jongen!

In de loop van de ochtend wordt het steeds stiller in het gebied waar we rondrijden. Ik vraag Mungai of we niet beter elders kunnen gaan zoeken. Hij is het met mij eens en draait de wagen. ’s Avonds bij het eten blijkt dat andere gasten een steenworp verderop in een boom langs de zandweg een luipaard zagen met twee jongen. We hebben dit gemist…, door mijn toedoen…. Drommels.

De volgende dag nog maar eens daar gaan kijken….

 

De volgende ochtend een herkansing

Om het verhaal maar meteen af te maken: de volgende ochtend gaan we terug naar de bewuste plek. Zoals gebruikelijk stoppen we onderweg een aantal keren, zoals voor een schitterende eastern chanting goshawk die vlak langs de weg zit en blijft zitten als we langszij komen.

 

 

We zetten de wagen ook stil voor een giraffe die in het zonnetje aan een struik staat te knabbelen. Wat een vredig gezicht. Ik maak een film en krijg je gevarieerde prachtige vogelgeluiden er zomaar bij. Ik vraag me tegelijk af of een giraffe geluid maakt. Ik heb het nog nooit gehoord. Er wordt zelfs niet gesmakt! De opname heb ik toegevoegd aan het filmpje dat u in het blog van gisteren kunt zien.

 

 Speuren naar het luipaard.

Ondertussen blijft Mungai de omgeving afspeuren naar het luipaard. Het lijkt dat we de plek al zijn gepasseerd. Hij stopt om met ons te overleggen wat te doen, immers we hebben een flinke rit voor de boeg, terug naar de Aberdares en we moeten ook nog ontbijten. De auto staat amper stil of Mungai geeft een dot gas. Uit zijn ooghoeken zag hij het luipaard uit een boom komen met een jong er achteraan.

We zien ze beiden in een glimp de weg oversteken waarna ze in het hoge gras verdwijnen. Mungai toont nu aan hoeveel ervaring hij heeft. Hij herinnert zich dat er twee jongen waren, waarvan de tweede nog bij de boom moet zijn. Het zal de moeder willen volgen. Al gauw zien we het vanachter een struikje naar ons loeren en kort daarna steekt het jong rustig, maar parmantig, over.

 

 

 

Wat een unieke gebeurtenis! Het is echter nog niet gedaan. Mungai heeft namelijk vlakbij een prooi in een boom zien hangen; er ontgaat hem werkelijk niets. Hij zegt dat het luipaard zijn prooi zelden achterlaat en dus in de buurt zal zijn. Even afwachten dus. En verhip: daar stapt moeders de weg op en gaat pal voor ons neus onder de boom met de prooi liggen, ondertussen spiedend naar de plek waar de jongen zijn…

Wat een belevenis! Het is een bezoek aan Samburu om nooit te vergeten.

 

 

Olifanten en buffels in de nacht

 

Onberekenbare buffels in Aberdares National Park

We rijden vanuit Samburu terug naar de Aberdare Country Club, waar we lunchen. Daarna brengt een bus ons naar alweer een speciale plek: The Ark. Het is een lodge, hoog in de bergen, diep in het onherbergzame woud van de Aberdares. Het ligt hoog, op 2500 meter. Het woud is van nature ondoordringbaar en het barst er van het wild. Enkel de aangelegde weg maakt het mogelijk dit gebied te bereiken. Op weg naar The Ark kijkt een buffel ons vanuit de struiken glazig aan.

 

 

Dan draait hij om en verdwijnt in het struikgewas. Het bladerdek sluit zich achter de buffel en prompt is hij onzichtbaar. Toch is het vermoedelijk niet meer dan een paar meter bij ons vandaan.

Wie verwacht dat een buffel gevaarlijk is?

Als je het plompe beest zo ziet, verwacht je niet dat dit één van de gevaarlijkste dieren van Afrika is. Hij kan zeer  agressief zijn, onberekenbaar en sneller dan je denkt. Het is te begrijpen dat je kansloos bent als zo’n tank van meer dan een ton op je afstormt. Je kunt je voorstellen dat het in het dichte woud niet pluis was voor jagers en stropers! En toch zijn ook ier heel wat neushoorn gestroopt. Deze stropers waren echte waaghalzen. Een interessante vraag is nog: wat denkt u dat het dodelijkste dier van Afrika is? Ik help u wat op weg: het is niet een slang, krokodil, leeuw of olifant. In het laatste deel van dit reisverslag zal ik het u verklappen.

 

De aantrekkingskracht van The Ark

The Ark is gebouwd aan de rand van een open plek. In deze open plek bevindt zich ook een poel. Vooral de mineraalhoudende modder langs de oever oefenen een onweerstaanbare aantrekkingskracht uit op het dierenleven, die het zout gretig oplikken.

 

 

 

De lodge is voorzien van een kleine bunker met grote kijkgaten, pal naast de poel. De bunker is ingegraven in de grond zodat de kijkgaten bijna ter hoogte van het maaiveld zijn. Ruiten ontbreken in de kijkgaten, zodat er niets is tussen de mensen in de bunker en de dieren. De open plek is als het donker is deels verlicht met schijnwerpers. Dit wordt overigens niet als hinderlijk beschouwd door de dieren.

 

 In de bunker

De olifanten en buffels bevinden zich slechts op enkele meters afstand. Je kunt ze bijna aanraken. En omgekeerd… Een hek of schrikdraad is er niet. “Is het niet gevaarlijk”, zult u zich misschien afvragen? Nee. De ontwerpers van de bunker hebben een barrière van stenen opgeworpen. Olifanten en buffels kunnen niet over deze stenen klauteren. Zo simpel is het. De andere dieren zijn bang voor mensen en wagen zich dus ook niet bij de bunker. Enkel aandoenlijke bushbaby’s (in goed Nederlands ‘nachaapjes’) nemen er een kijkje, maar alleen ’s nachts, op de momenten dat er geen mensen in de bunker zijn.

Hier zie je een kort filmpje: bushbaby krijgt eten in The Ark

De voerplaats is niet verlicht en dus aardedonker. Ik moest de opname stevig bewerken om het grappige diertje in beeld te krijgen. Gevolg: zeer korrelig beeld (in fotografietermen: ruis!)

 

 

Het is te begrijpen dat dit een aantrekkelijke plek is om een keer te verblijven. In Kenia zijn nog twee andere lodges die eenzelfde setting hebben als The Ark: Mountain Lodge op de flanken van Mount Kenya en Treetops, ook in de Aberdares. Elisabeth van Engeland logeerde in Treetops in 1952 toen haar vader King George VI ’s nachts overleed. Op dat moment werd zij automatisch koningin van het Brite rijk. Ze kwam naar Treetops als prinses en verliet het de volgende dag als koningin. Treetops was op slag wereldberoemd.

In de bunker heb ik de hele middag en avond de tijd voor het maken van video’s met mijn camera. De bunker is piepklein; met vijf mensen is het al overbevolkt. Gelukkig zijn er vandaag maar tien gasten in de lodge. Slechts op één moment is het vol in de bunker, namelijk als de eerste olifanten zich vertonen. Na een half uur verlaat iedereen al voldaan de bunker. Vanaf dat moment heb ik het koninkrijk voor mezelf. Wat een weelde!

Op de open plek is het een komen en gaan van dieren. Een waterbok maakt een hinde het hof, een buffel ligt te rollen in de blubber, een olifant neemt een duik in het water, waarbij alleen zijn slurf nog zichtbaar is. Twee buffels knokken samen om de rangorde in de groep vast te stellen. De massieve koppen dreunen tegen elkaar. Een partijtje vrij worstelen volgt, totdat een van hen het opgeeft en wegdraaft. De tweede stormt er achteraan in een snelheid die je van deze kolossen niet verwacht. Binnen een paar seconden zijn ze uit het zicht. Een andere buffel roert ondertussen onverstoorbaar met zijn kop door de blubber. Waarom doet dat beest dat? Jeuk misschien? Eigenaardig hoor. Een andere, vlak voor mijn neus, slobbert wat modder naar binnen. Omdat hij zo dichtbij staat krijg je de slobbergeluiden er luid en duidelijk bij. Dat de blubber er als zoete koek ingaat blijkt wel als het beest zijn snuit grondig schoon likt. Een smakelijk tafereeltje. Dit alles heb ik weten te filmen, wat natuurlijk een kwestie van geluk is. Ik kom er achter dat waar de filmgevoeligheid van de foto’s in deze situatie ontoereikend is, de video’s kristalheldere beelden opleveren.Hoe dat kan begrijp ik niet, maar ik doe er mijn voordeel mee, Wat je met de snel voortschrijdende techniek tegenwoordig allemaal niet kan (en zelfs ik) ….

Je kunt nu drie video’s zien die ik vanuit de bunker maakte:

1. Een onderhoudende video over olifanten in de nacht.

O.a. moeder en dochter, lekker poedelen in het water (kopje onder), twee rivaliserende jonge mannen en een optocht van de olifantenfamilie, Het duurt 6 minuten.

 

 

2. Vechtende buffels.

Een heuse knokpartij. Je kon het niet aan zien komen. Dat dit op film staat is dus puur toeval. Het gaat er stevig aan toe!

 

 

3. Buffels genieten van de blubber! 

Ze rollen, ze roeren en ze smikkelen (zij liever dan ik…)

 

 

Naar de meren van de Great Rift Valley

We worden ’s ochtends wakker met het nieuws dat Nelson Mandela is overleden. Hij is 95 jaar geworden. Nelson Mandela… Hij is bepalend geweest in de geschiedenis. Ik mocht hem graag. Ach ja, wie niet?

We verlaten de Aberdares en leggen vandaag 250 kilometer af met als bestemming de meren van de Rift Valley, oftewel de Grote Slenk. Dat is een grote breuk in de aardkorst die begint in Tanzania en helemaal doorloopt tot in Egypte. In de Rift Valley liggen enkele natuurgebieden waarmee Kenia beroemd is geworden: de grote vlakte van de Masai Mara en een heel rijtje bijzondere meren.

Van de meren bezoeken wij tijdens deze reis Lake Nakuru, Lake Elementaita en Lake Naivasha. De eerste twee zijn niet verbonden met rivieren waarmee water wordt aan- en afgevoerd. Die worden dus enkel gevoed door regenwater. Door de verdamping van het water in deze meren worden ze steeds zouter, oftewel alkalisch. Lake Naivasha heeft wel een aanvoerende rivier, waardoor het meer zoet blijft. Sinds kort vermoedt men dat een onontdekte onderaardse bron ook zorgt voor aanvoer van zoet water.

 

 

We verblijven de komende drie nachten in de Sunbird Lodge, van waaruit je een schitterend uitzicht hebt over Lake Elementaita. Ik was hier al eerder met Ontdek in 2009. Het is een genot om hier terug te zijn. De huisjes zijn prachtig, het eten is heerlijk, het klimaat is aangenaam en de gastvrijheid is hartverwarmend. Mungai weet ons precies voor de lunch bij de lodge te krijgen. En kijk, bij de receptie zijn weer impala’s!

 

 

 

Daarna hebben we vrij. De tijd vliegt voorbij, want ik val in een diepe slaap en word pas wakker als het al donker is. Zzzzzz….

 

Uniek: Lake Nakuru zonder flamingo’s

Ik val in herhaling met mijn geneuzel dat ik al diverse keren Lake Nakuru heb gezien. Sorry daarvoor. Er is echter een heel goeie reden voor. Ik zal het uitleggen én laten zien. Lake Nakuru is wereldvermaard vanwege de onvoorstelbare aantallen flamingo’s die hier foerageren. Dit zoutwatermeer is ideaal voor algengroei. Dat is waar de flamingo’s op afkomen. Ik zag hier steeds honderdduizenden flamingo’s. Van veraf, op kilometers afstand, is rondom het meer brede roze rand zichtbaar. Deze keer is het totaal anders. Ook in Lake Nakuru is het hoog water.  Het peil is dusdanig hoog dat een deel van de route rond het meer onder water staat.

 

 

De hoofdpoort naar het park is afgesloten, want het water staat tot de ingang. Een deel van het bos staat er nu bij als verdronken land.

 

 

 

Flamingo’s? Ze zijn er niet. Het voedsel van de flamingo’s gedijt enkel in zout water; het zoete regenwater overheerst nu. Jawel, er zijn enkele flamingo’s, in enkele poeltjes, maar het mag geen naam hebben. Ik ben in shock.

 

 

Natuurlijk, het is fantastisch dat de zorgen over de daling van het waterpeil ineens voor even uit de wereld zijn. Maar ja. Je wilt toch de massaliteit van roze flamingo’s zien, nietwaar? En zal het zich herstellen? Over de vogels vooralsnog geen zorgen: die zijn uitgeweken naar Lake Bogoria, iets noordelijker, en naar Lake Natron in Tanzania. Nou vooruit, toch nog even naar het verleden. De volgende foto maakte ik hier vier jaar geleden.

 

 

Is er dan niks meer te zien in Nakuru? Zeker wel! De natuur blijft namelijk altijd verrassen. Zodra we de zijingang binnen gaan, zien we op de open vlakte grote aantallen antilopen en een enorme kudde buffels. Een zwarte neushoorn ook (geen goede foto deze keer). En bijeneters; het zwoele geluid omgeeft mij voordurend: prrroet, prrroet. Heb je het eenmaal gehoord, dan vergeet je het niet meer.

 

 

Het park biedt een prachtig landschap. Vanaf Baboon Cliff heb je een fraai uitzicht over het meer. De bossen met de gele koortsbomen zijn een feest van kleuren en zitten vol met vogels. Nu komt er een heel kort filmpje dat laat zien hoe je hier in het rond kunt rijden. Daarna een foto met een doorkijkje in het koortsbomenbos.

 

 

 

Een agama-hagedis zit geduldig voor mij te poseren en verplaatst zich na een tijdje naar een nog mooier plekje. Ik probeer maar eens een creatieve foto.

 

 

Het is een mooie afsluiter van een dag, die voor mij toch een wat vreemd gevoel achterlaat. Ik zou hier graag nog eens terugkomen als de flamingo’s terug zijn…

Nu stop ik met praten. We kunnen nog even plaatjes gaan kijken.

 

 

 

 

Out of Africa!

 

Bootje varen op Lake Naivasha

Zowat iedere toerist die naar Lake Naivasha gaat, maakt een boottocht over het meer, waar het barst van de bijzondere vogels. Bovendien is het altijd heerlijk koel op het water. Je hoeft geen fanatieke vogelaar te zijn om hier te kunnen genieten. Je ziet niet alleen vogels, zoals verschillende soorten reigers, pelikanen, ibissen, lelieloper en kleurige ijsvogels, maar er leven ook nijlpaarden, die je vanuit het bootje goed kunnen bekijken.

 

 

Topattractie is de African Fish-eagle. Nogal wat mensen noemen in het Nederlands ‘visarend’, maar dat klopt niet. Het is de Afrikaanse zeearend. De verwarring is te begrijpen. De visarend is een heel andere roofvogel (en lang zo mooi niet); deze heet in het Engels Osprey. De zeearend is een imposante zwarte vogel met een markante witte kop. De arenden zitten hoog in de boomtoppen, op gepaste afstand van elkaar. Voor fotografen is het een enorme uitdaging om een zeearend te fotograferen terwijl hij een vis uit het water grijpt.

 

 

Wanhopige pogingen tot het fotograferen van de zeearend

Wij doen ook enkele pogingen. De schipper van het motorbootje draait de boot zodat de zon in de rug staat, fluit naar een arend en zwaait met het visje, waarna hij deze omzichtig in het water. De arend reageert meteen en vliegt aan. Ik heb de camera op motordrive en laat deze rustig ratelen terwijl ik de arend keurig in beeld houd. Als de arend dichtbij is, hapert de camera. Het wegschrijven op de geheugenkaart neemt meer tijd dan verwacht. Daardoor mis ik het grijpen van de vis. Dit was een buitenkans. Niet getreurd, we proberen het nog eens.

 

>

 

De schipper vaart naar de buurman van de arend en doet het ritueel nog maar eens: bootje bijdraaien, fluiten, visje gooien. Ook deze arend slaat aan: hij vliegt naar ons toe, ik heb hem in beeld. Deze keer wacht ik even. Precies als ik wil afdrukken maakt de arend een scherpe bocht, waardoor hij uit mijn zoeker verdwijnt. Daarna vliegt hij terug naar de boomtop. Zonder vis. Kennelijk bevalt de vis niet of heeft hij geen trek.

 

 

Dan maar naar arend nummer drie. Het ritueel wordt herhaald. Ik mik. Daardoor zie ik niet dat arend nummer vier opstijgt en de vis sierlijk uit het water schept. Weer mislukt.

Arend nummer drie nog maar eens geprobeerd. Deze keer reageert hij helemaal niet meer.
Arend nummer vijf dan maar. Aan zeearenden geen gebrek. Ook deze vliegt op, maakt een rondje en laat de vis voor wat het is.
Arend nummer zes dan maar? Ook deze heeft geen zin.

We houden het voor gezien en belonen de schipper dubbel en dwars met een flinke fooi voor de moeite. Schrale troost: ik heb enkele mooie foto’s van een vliegende zeearend die aardig scherp zijn.

Wandelen op Crescent Island: Out of Africa!

Het bootje legt aan bij Crescent Island, aan de overkant van het meer. Mungai heeft de auto intussen daarheen gereden en wacht ons op. We maken een mooie wandeling over een schiereiland dat bestaat uit wat bos en een grote licht glooiende grasvlakte, met hier en daar een boom. Eigenlijk zoals Masai Mara er ook uit ziet, maar dan in het klein. Het is hier heerlijk wandelen. Al gauw zien we een giraffe die ons dromerig aankijkt.

 

 

Dan zien we de prachtige Thompsons gazelles op een heuvelrug, mooi afgetekend de lucht. Even later staan ze langs een bosrand. Een nog mooier plaatje!

 

 

Een mooie setting voor de film Out of Africa.

Op Crescent Island zijn diverse scenes zijn opgenomen voor de filmklassieker Out of Africa. Dames, hierheen dus, want “Robert Redford was here”! Voor de film werden diverse dieren hierheen gebracht om te figureren. De wildebeesten, ofwel gnoes, zijn gewoon achtergelaten; ze voelden zich hier echter prima thuis en lijken nu een gezonde populatie te zijn. De gnoes zijn niet erg schuw, dus goed te bekijken.

 

 

Het is heerlijk om hier tussen de dieren te lopen en ik laat het dan ook met een heerlijk gevoel op me inwerken. Ondertussen vergeet ik niet om de situatie te laten zien met een foto.

 

 

 

Afrikaanse massage

 

Stuiterend op weg naar Masai Mara

Natuurliefhebbers hebben vast wel een documentaire gezien over de uitgestrekte grasvlakten van de Serengeti in Tanzania. Het is vooral bekend door de jaarlijkse migratie van een miljoen wildebeesten, door Nederlanders ook wel gnoes genoemd. Op hun trektocht moeten de gnoes rivieren oversteken, wat een hachelijke onderneming is vanwege de steile oevers en de monsterachtige krokodillen die op hen wachten… De Serengeti ligt in Tanzania, maar een deel strekt uit tot in Kenia, waar het Masai Mara heet. Vandaag rijden we erheen, onze laatste bestemming van deze reis. De Masai Mara. De open vlakten van Masai Mara zijn de ideale jachtgebieden van leeuwen en jachtluipaarden. Je moet veel pech hebben wil je die hier niet kunnen zien. De open vlakten. De fantastische vergezichten. Ik verheug me er op om het opnieuw te beleven. De Masai Mara. Het is niet alleen het toetje van deze reis. Het is het “grande dessert”!

Vanuit Nakuru naar de toegangspoort van de Mara is het zes uur rijden, waarvan de laatste anderhalf uur over een onverharde weg. Deze is zeer slecht onderhouden. Het is stuiteren van begin tot eind. De minst oncomfortabele manier is zo hard mogelijk over de weg te rijden. Ze noemen dit onophoudelijke gestuiter en gerammel “de Afrikaanse massage”. Het is geheel gratis en als je geluk hebt kom je hiermee van je hernia af. Of je loopt er juist één op…. De chauffeur moet als een ware rallyrijder zeer geconcentreerd sturen, want niet alleen de stenen en kuilen vormen een gevaar, ook kuddes schapen, geiten en koeien lopen op de weg. De veehoeders, allen van de Masai-stam, zijn hier de baas en ze hebben in de regel dan ook weinig haast om het vee van de weg te drijven. Maar o wee, als je een dier aanrijdt … Dan heb je een serieus probleem, want bij de Masai is het vee heilig!

Een impressie. Filmpje! Masai en hun vee op en in de weg

 

 

Vanwege overvloedige regen zijn diverse bruggen weggespoeld. Vervanging is hier niet vanzelfsprekend. De chauffeurs zoeken dan een omweg, simpelweg door het veld. Door veelvuldig gebruik hiervan ontstaat vanzelf een prima by-pess. De overheid doet niet veel aan herstelwerk met geldgebrek als argument. De echte reden is opmerkelijk. Zou de weg van begin tot eind goed zijn, dan is Masai Mara voor dagjesmensen vanuit Nairobi bereikbaar. Die komen dan in het weekend aanrijden, betalen parkentree (voor residents veel lager dan voor buitenlanders), kijken snel even naar een paar leeuwen en gaan weer terug, zonder overnachting of andere geldbesteding. Dankzij de slechte weg laten de meesten dat uit hun hoofd of besteden alsnog een flink bedrag in de prijzige lodges.

 

 

De eerste indruk van de onmetelijke vlakten

Nadat we via de Talek-gate zijn binnengekomen houden we de gang er goed in, want we zijn allang onderweg, we krijgen honger en Mungai wil wat uitrusten. Intussen krijgen we al een goed beeld van wat de Mara te bieden heeft: eindeloze grasvlakten met slechts sporadisch een enkele boom.

 

 

Het is een uniek landschap dat zijn gelijke in de wereld niet kent. Op veel plekken lijken de vlakten leeg, op andere plekken staat hier en daar een dier en op sommige plekken ziet het er zwart van. We stoppen enkel als Mungai drie leeuwen ziet. Ze liggen te slapen onder een boom. We zullen deze drie de komende dagen nog een paar keer terugzien. De beelden ziet u verderop.