In mei 2012 liep AV Passaat in een run-bike-ruin estafette van Papendrecht naar de Duitse partnerstad Blomberg, over een afstand van 370 kilometer. Uw razende reporter was er bij en deed dagelijks verslag vanuit het bivak.
Inhoud:
- De PaBlo-loop: hoe het begon
- Testtraining 21 april
- De eerste etappe: Papendrecht – Tiel – Dieren
- De tweede dag: Duitsland in, op weg naar Darfeld
- De derde dag: op weg naar Gütersloh
- De vierde dag: een warm onthaal in Blomberg
De PaBlo-loop: hoe het begon
De PaBlo-loop is een initiatief van Atletiekvereniging Pasaat. Het is een estafette van vier dagen hardlopen naar de Papendrechtse partnerstad Blomberg in Duitsland.
Passaat was in 2010 te gast in Blomberg om deel te nemen aan de Nelkenlauf. In Café Bei Heini had de voorzitter van Passaat, Jo Kortooms, een idee: “Wat vind je ervan als we eens halrdlopend naar Blomberg gaan?” Vaak verdwijnen dit soort ideeën vrijwel meteen in de prullenbak: “vergeet het, onuitvoerbaar!” Dit idee niet, we spraken in Bei Heini af te denken in mogelijkheden, niet in bezwaren. En zie hier: het gaat gebeuren!
Een afstand van 370 kilometer. Om op deze manier twintig atleten naar Blomberg te helpen is een serieuze logistieke operatie. Bezemwagen, reservemateriaal, catering en overnachtingen, de route, de thuisreis: het is een en al uitdaging. We realiseren ons pas na het besluit om dit te gaan doen dat we daarmee geheel in eigen beheer ongeveer hetzelfde doen als de welbekende Ropa-run van Parijs naar Rotterdam, met het verschil dat wij onderweg een bivak opzetten en zij niet.
De route is opgeknipt in 8 etappes: de eerste drie dagen een ochtend- en middagetappe van elk circa 50 kilometer en de vierde dag nog eens twee van elk 30 kilometer. Twee teams lopen de ochtendetappe, twee teams nemen het stokje dan over voor de middagetappe. Het gaat volgens het bij AV Passaat bekende fenomeen run-bike-run.
Het fenomeen run-bike-run
Je loopt/fietst in een team. De navigator fietst voorop om de route aan te geven. Afwisselend wordt er gelopen en gefietst. Na een 1 km wordt de loper fietser en een fietser gaat hardlopen. Je zou het zo kunnen zien: er moet gelopen worden, want er is één fiets te weinig. Je kunt al run-bike-runnen als je met twee bent. Zo simpel is het. Zo rouleert dat gedurende het hele traject. In de PaBlo-loop bestaat elk team uit een navigator en vier of vijf lopers/fietsers. Iedereen loopt dus één keer per vier of vijf kilometer.
Voorbereiding routeboek
Ric en Margreet Janssen hebben de gehele route naar Blomberg tot in detail verkend en in een routeboek vastgelegd. Duitsland heeft geen fietspadennetwerk zoals wij dat kennen. De standaard-routekaart stuurt je met gemak 100 km-wegen op.
Levensgevaarlijk! De voorbereiding door Ric en Margreet is daarom cruciaal.
Testtraining 21 april
Nu, 21 april, is het tijd voor de eerste – en enige – test: een training over 50 kilometer. De route van deze test voert ons vanuit Papendrecht over het eiland van Dordrecht, een omzwerving door Dubbeldam en Oud-Krispijn, over de Zwijndrechtse Brug naar Heerjansdam, vervolgens door Zwijndrecht en Hendrik-Ido-Ambacht – nee, niet rechtdoor naar school en kantoor – nee, helemaal om Zwijndrecht heen, langs Kijfhoek, om Ambacht heen, langs Rijsoord, Brug over de Noord, Nieuwe Oude Torenbrug richting Alblasserdam, over de Kortlandse Brug richting Oud-Alblas en als toetje via Bleskensgraaf en Sliedrecht terug naar het thuishonk.
De testtraining is bedoeld om:
- met elkaar uit te zoeken wat de handigste manier is van navigeren;
- wennen aan de routebeschrijving
- trainen van het fietsen en het zitvlees
- tijdindicatie voor organisatie voor 50 km route.
Dat ook de proeftraining strak geregisseerd is, blijkt uit het startschema:
08.30 uur:vertrek team Dieren
08.37 uur: vertrek team Detmold
08.45 uur: vertrek team Blomberg
08.52 uur: vertrek team Münster
Het team Detmold, bestaande uit Rien van Ekeren, Joseph Vogelesang, Bianca Jongbloets, Rob Bisschop en navigator Gert Schut, moet het vandaag zonder Rob doen: die is vanwege werk in het buitenland, Dat maakt het voor onze kornuiten extra pittig: ze hebben vandaag drie lopers!
Dat neemt niet weg dat zij voortvarend van start gaan: hoewel zeven minuten later gestart dan Team Dieren, wordt Dieren reeds na vier kilometer – die zijn net de Dordtse brug gepasseerd – overlopen. Gelukkig is het geen wedstrijd. Team Dieren, bestaande uit navigator Hans de Waard, Henry Wolterink, Ben Rietveld, Gerben Eijkelenboom en razende reporter Dick Markesteijn, kennen geen vlekkeloze voorbereiding. Henry doet het vandaag rustig aan na zijn succesvolle debuut in de Rotterdam Marathon van een week eerder, Ben heeft al het al jaren druk met het geven van training aan de loopgroepen, Gerben kampte gisteren met hevige spierpijn in de rug, en Dick traint eveneens de loopgroepen en wordt en-passant gekweld door ernstige chronische rugklachten, maar put moed uit zijn prima fietsconditie.
De routebeschrijving, waarin werkelijk elke bocht, T-splitsingen verkeerslicht tot op de meter staat uitgerekend en uitgetekend, beslaat liefst acht pagina’s, waar de navigators een hele kluif aan hebben. Je kunt beter goed opletten, want mis je een afslag en rijdt je daarmee veertig meter teveel, dan klopt je volgende ijkpunt niet meer. Tenzij je op elk ijkpunt heel slim de teller weer op nul zet…. Een compliment voor de samenstellers van de route en de gedetailleerde beschrijving ervan. Vakwerk van Ric en Margreet Janssen en Jo Kortooms. Ric voegt mij nog even fijntjes toe dat het voor de PaBlo-loop hetzelfde is, maar dan keer acht! Wat een monnikenwerk. .
De route is werkelijk prachtig en kan zo als ANWB-fietsroute worden uitgebracht. De eerste dertig kilometer zitten we op plekken waarvan we geen idee hebben waar we ongeveer zijn. “Zijn we nu bij Tuincentrum Pap? ”Nee, we passeren nu de Rondweg” “Is dit Puttershoek?” “Nee, dit is Kijfhoek” “Welke snelweg steken we nu over?” “Dit is de A16, of is het de A15, of toch de Heinoordtunnel?”.
De weergoden bezorgen ons Hollandse luchten. Na 10 kilometer vallen de eerste maartse buien op onze bolletjes. Gelukkig tipte Jo ons vooraf om een regenjack mee te brengen. Nou, ik weet niet meer hoe vaak ik dat ding uit en aan heb getrokken. En naarmate zo’n jack natter wordt, wordt het steeds onhandelbaarder. Mouwen binnenstebuiten en ondersteboven. Rits klem. Tegen de tijd dat ik ‘m na een stukje rennen eindelijk aan heb, is het team ver weg en uit beeld. Zijn ze rechtdoor of toch rechtsaf? Waar zijn we hier ergens?
Niettemin is het voor mij een bijzondere ervaring dat ik alleen aan het eind een beetje koud word, en dat vanwege natte voetjes. Verder niet koud, ondanks de regen en de krachtige wind. Steeds een kilometertje hardlopen doet wonderen. De navigators hebben het slechter: die zitten druipend op hun fiets, met ijskoude, kleddernatte voeten en doordrenkte handschoenen. De temperatuur is acht graden boven nul.
Normaal gesproken raak ik geheel stuurloos als het regent omdat het brilletje dan beslaat en ik geen pepernootje mee zie. Opvallend is dan ook dat ik nu totaal geen problemen heb. Tja, tegen de tijd dat je tijdens het rennen oververhit begint te raken, is de kilometer al weer voorbij en zit je alweer af te koelen op de fiets.
Al snel blijkt dat Ben geen fietskilometers in de benen heeft en last krijgt van zadelpijn. Hij begint zijn karretje steeds moeilijker op en af te stappen. Reikhalzend kijkt hij steeds uit naar het moment dat hij weer mag hardlopen. Totdat hij in de laatste kilometers besluit dat het wel genoeg is geweest: “ik fiets geen meter meer, ik blijf wel hardlopen!” “Ik kom hoe dan ook in Blomberg, maar op de fiets zal het niet zijn!” Aan het eind van de middag blijkt de verfoeide fiets op Marktplaats te staan.
Team Dieren finisht uiteindelijk om 14.34 uur, nadat we om 8.30 uur zijn gestart. In de loop van de middag begon het overigens ook nog te hagelen. Nou mag u raden hoe laat dat begon….. Twee kilometer voordat wij finishen begint het ook nog eens te hagelen. En niet te weinig! De hagelstenen stuiteren op mijn fietsframe. Het is een wolkbreuk. Tegelijk steekt een storm op. Recht in onze snoet. Wat gaat het tekeer! We zijn doorweekt, gegeseld door de hagel, storm en regen. Uitgewoond, steenkoud en doornat arriveren wij een kwartier later ons clubgebouw.
Tja, en hoe verging het onze razende reporter tijdens deze serieuze test, met zijn zere rug en zijn conditieachterstand? Ik startte opvallend kwiek en opmerkelijk snel. Jawel! Met km-tijden van tussen 5.21 en 5.02. Maar van lieverlee werden de beentjes wat zwaar en zakte het tempo als een ouwe onderbroek. (tot zo ongeveer 5.45). De laatste kilometers waren echt slopend, maar eenmaal terug op de fiets was Dickie met zijn kenmerkende lichte verzetje weer haantje de voorste. De laatste kilometer liep ik met mijn allerlaatste energie nog in een tijd van 5.50, maar toen was ik dan ook echt helemaal gesloopt, compleet met kippenvel en een hongerklopje. Nou, voor mijn matige conditie en trainingsachterstanden toch heel netjes gedaan, toch? Da’s een enorme oppepper voor mijn moraal! Nog wat bijtrainen en ik ben klaar voor de PaBlo-loop!
Graag heb ik hier nog een eervolle vermelding voor Team Münster, die ter hoogte van De Kat in de Wilg, met twee man sterk een lammetje redden uit een diepe sloot. Om na een hoop geklauter een heel eind op de pedalen te gaan om hun teammaatjes weer bij te halen en daarna door te gaan of er niets is gebeurd. Het verdient een lintje! Hardlopers zijn niet alleen sporters, maar hebben ook oog voor de natuur, dat blijkt maar weer eens.
De heer R.v.E. te P. weet ons tenslotte nog het volgende te melden: “ik vind dat ook wel vermeld mag worden dat er in sommige teams (er waren er meerdere) gemanipuleerd moet zijn door de teamleden omdat werkelijk alle bruggen (dus inclusief de nieuwe Oude Torenbrug) door dezelfde loper gelopen moesten worden. Verder heb ik termen als elektrische fiets en bolletjestrui gehoord; de elektrische fiets als noodzaak om weer bij de actieve loper te komen en de bolletjes trui voor die bruggenlopers!”
Het was me de proeftraining wel. “Het is GEEN wedstrijd”, kregen we vooraf mee. Mensen, ik eindigde gesloopt! Ik zal even de verwensingen noemen die men mij hoorde roepen toen degene die mij moest aflossen maar bij mij vandaan bleef fietsen in plaats van mij af te lossen. “Donders, k*lere, tĦring!, blijf شق®₱☻ﻙ staan! Ellendeling! Drommels. Pffft”
U hoort het: ik ben klaar voor de estafette naar Blomberg!
De PaBlo-loop
16 mei 2012 – De eerste etappe: Papendrecht – Tiel – Dieren
Het is koud. Het schijnt de koudste 16e mei te zijn sinds 1901. Een afvaardiging van de Gemeente Papendrecht, onder aanvoering van burgemeester De Bruin en wethouder sport Koppenol, is in alle vroegte bij Passaat aanwezig om ons uitgeleide te doen.
De burgemeester wijst met een priemende vinger naar het oosten alwaar een donkere wolk langs het zwerk drijft. “Kijk, de weergoden zijn niet heel gunstig, daar waar die wolk hangt, die kant moeten jullie straks op!” Verder heeft hij louter complimenten. Hij noemt onze run-bike-run-estafette naar de Papendrechtse partnerstad Blomberg ronduit historisch: “Dit komt in de analen van de Gemeente Papendrecht!”
Er is een professionele organisatie voor nodig geweest om de run-bike-run voor te bereiden. Het ontstond met het simpele idee om een keer naar Blomberg te rennen. Burgemeester enthousiast, Passaat-leden enthousiast, en nu is het werkelijkheid. Het avontuur kan beginnen.
Er zijn vier teams geformeerd, elk bestaande uit vier of vijf lopers en een navigator. Eén loper loopt een kilometer, springt vervolgens op de fiets van degene die de volgende kilometer loopt. Zo loop je dus een kilometer, om vervolgens na drie of vier kilometer fietsen weer een kilometer te lopen.
Elke ochtend lopen twee teams tegelijk, die ’s middags worden afgelost door twee andere teams. De totale afstand die we overbruggen is 370 kilometer. We doen er vier dagen over. Dat wil dus zeggen dat elk team per dag 50 tot 60 kilometer aflegt.
De samenstelling van de teams is hier en daar gewijzigd ten opzichte van de testtraining. Het team van de captains Hans de Waard en Gert Schut lopen ’s ochtends, de teams van John Peter Kuntz en Margreet Janssen doen de middagsessies. Nadat de ochtendteams gestart zijn moeten de anderen wachten totdat ze naar het wisselpunt worden gebracht. Terwijl we wachten in ons behaaglijke clubgebouw trekt een heftige hagelbui over. Al gauw blijkt dat beide teams de hele ochtend gelukkig geen noemenswaardige neerslag hebben gehad. Wél een stevige bries in de rug, waardoor een pittig tempo aangehouden kan worden. Zo passeren zij in een vlot tempo de prachtige Betuwe.
De middagteams worden in stelling gebracht bij het treinstationnetje in Tiel-Passewaaij. Het is daar koukleumen geblazen. We zien onze razende reporter zelfs een tijdje in het busje zitten waarmee het hele span zojuist door Daan Everaarts vanuit Papendrecht is aangevoerd. Men denkt dat Dick daar blijft zitten en pas gemist wordt als men zijn dagelijkse verslag mist. Ha.
Zodra we zijn gestart lijkt het of de temperatuur behaaglijk wordt, maar dat is ongetwijfeld dankzij onze inspanningen. Mijn rappe teamgenoten lopen in een tempo van tussen 4.00 en 4.30 minuten per kilometer. Ik kamp met een chronische rugkwaal, waardoor ik wijselijk een wat rustiger tempo erop na houd. Echter, door de blazende rugwind is het toch aanmerkelijk sneller dan de 6.00 minuten per kilometer die ik mijzelf vooraf had opgelegd. Kijk, hard lopen tijdens een run-bike-run is niet zo’n probleem. Alleen, houd ik dat in mijn toestand vier dagen achtereen vol?
De passage door Tiel levert ons wat stress op. De route is onoverzichtelijk, de stad is druk en – het meest opvallend – auto’s stoppen NIET voor hardlopers. Het lijkt er eerder op dat men gas bijgeeft; iets wat wij in de Drechtsteden niet gewend zijn. Auto’s even tegenhouden als een loper oversteekt is hier geen aanrader. Ben Rietveld komt met een mogelijke verklaring van het ogenschijnlijk agressieve weggedrag. Bij ons ziet het altijd zwart van de hardlopers, altijd en overal. Misschien zijn ze dat hier niet gewend… Goed, met wat extra opletten en trouw halt houden bij rode stoplichten lossen we het soepel op. De uitstekende navigatie van Marion van Eck en Margreet Janssen doet de rest. Marion kondigt aan even verderop te gaan verkennen bij een rotonde, maar bedenkt zich, want haar partner Marcel loopt juist op dat traject. “Het heeft geen zin, want als ik vooruit ga fietsen, dan gaat Marcel mij achterna”. Met hun relatie is het prima in orde.
Het heldere, half bewolkte weer levert ons op de oneindig lange dijk richting Heteren schitterende vergezichten met Hollandse wolkenluchten op. We genieten. Na het 20 kilometer-punt zien we aan de andere kant van de Rijn de eerste heuvels: de Utrechtse Heuvelrug en de Grebbeberg.
Wij blijven tot Arnhem aan de zuidkant van de Rijn en lopen dan noordwaarts door Velp, onder de A12 door, richting Rheden en Dieren. Totale afstand vandaag: 111,5 kilometer. Het aantal pechgevallen blijft gelukkig beperkt: twee lekke banden in de slotfase voor Team Blomberg.
Het bosrijke Dieren ziet er aanlokkelijk uit. Het is mij duidelijk dat dit voor mijn bescheiden financiële status geen haalbare vestigingsplek is. In Papendrecht hebben wij rijtjeshuizen, hier begint het met vrijstaand. Trouwens, ik wil het ook niet. Dan moet ik hier ook een atletiekvereniging zoeken. En deze plaats heeft een partnergemeente in Turkije. Ik moet er even niet aan denken om daarheen te moeten run-bike-runnen! Moet je ook nog de onherbergzame Rhodopi-bergen over, als een soort Hannibal. Nee, ik zweer eeuwige trouw aan ons geliefde Passaat!
Vooraf word ik ondervraagd door Chris Wijmans van RTV Papendrecht. Of ik mijn verslagen dagelijks doormail? “Dat hangt ervan of wij een open Wifi-verbinding kunnen vinden.” “Maar de meeste hotels hebben dat toch wel?” “Nou Chris, wij zitten niet in hotels. Wij hebben een grote veldtent in de vrachtwagens liggen met 35 veldbedden.” Het Spartaanse karakter van onze onderneming is daarmee meteen duidelijk.
Ons eerste bivak is bij de gastvrije voetbalvereniging De Gazellen in Dieren, alwaar de rijke spaghetti al snel tot op de bodem is opgegeten. Wij kunnen ons opmaken voor ons eerste nachtje met zijn allen in de tent. Volgens Frank Cirk is de run-bike-run geen probleem, de uitdaging begint pas bij de overnachting. Ik ben benieuwd hoeveel gevallen van kramp de deelnemers vannacht uit hun slaapzakje zullen doen jagen . Ik verheug mij er nu al op. Tot morgen!
17 mei 2012 – Onrust in de tent!
De eerste woorden in het verslag van gisteren waren: “Het is koud (…)”.Die vandaag zijn: “Het is bitterkoud!” De verslaggeving van vandaag begint midden in de nacht. We liggen met de hele ploeg in een grote veldtent in slaapzakken op veldbedden. Het is steenkoud! Het vriest, want het ijs staat op de tent. Het is mei. In de tent is het ook bijzonder koud. En pikdonker.
Rien van Ekeren komt terug van de wc, zoekt op de tast en is drie bedjes te ver. “Wat ben je aan het doen, Rien?“ “Ik zoek mijn bed.” Willem Boer: “Nou, dat is in elk geval niet hier!”
Deze levenstekens zijn de aanleiding voor toenemend geroezemoes en maakt de tongen los:
- “Ik heb het zo koud” “Het is dat jij het zegt; ik durfde het niet te zeggen…”
- “Ik lig bibberend in mijn slaapzak; ik heb nog geen oog dicht gedaan!”
- Iemand klappertandend: “Buiten is het minder koud dan hier binnen.”
- Joseph Vogelezang: “ik vond deelname aan dit gebeuren al zo goedkoop…”
- “Het is hier een 4-sterren-hotel; mijn ijskast is ook vier sterren.”
- “In mijn koelkast is het warmer dan hier in deze tent!”
- Jan Sterrenburg: “Mijn tas is leeg, ik heb alles aan.”
- Bianca Jongbloets giert het intussen uit van het lachen en krijgt het zo toch een beetje warm.
- Nog iemand: “Ik heb het zo koud, ik ben helemaal verstijfd. Ik kraak net zo hard als mijn bed”
- Rien er nog maar eens over heen: “Een masseur hebben we hier niet, wel een kraker!”
- En later bij het ontbijt, opnieuw Rien: “ik heb bijna een half uur geslapen; 29 hazenslaapjes van een minuut”.
Het was flink afzien vannacht, maar de stemming is nog opperbest! Totdat iemand zegt: “Afgelopen nacht was het nog luxe met een verwarmde kantine, de komende avond hebben we alleen een afdakje.” Huh? Gelukkig, we maken ons maar over twee dingen grote zorgen: de eerste is het effect op onze sportieve prestatie vanwege het collectief slaapgebrek en het tweede is over onze nachtrust in de komende nacht….
De tweede dag: Duitsland in, op weg naar Darfeld.
De ochtendteams zijn nog maar een paar kilometer onderweg en wat zien zij daar langs de weg: De Slaapspecialist. Deze was de afgelopen nacht van pas gekomen en had dus beter vijf kilometer naar het westen moeten staan. Even verderop is de weg dicht vanwege een rommelmarkt. Karretjes rijden af en aan met hoog opgetaste meubels. Iemand oppert dat wij onze vrachtwagen best kunnen gebruiken voor wat leuke prullaria. En vanuit Blomberg rijdt een touringcar ons terug; daar kan ook wel het een en ander in. Dan duikt regisseur Ric op met zijn volgwagen, waarna men de route maar gauw weer vervolgt.
We fietsen rond met duidelijk herkenbare loopshirts van sponsor Phoenix uit Blomberg. Onderweg worden wij diverse malen nieuwsgierig aangesproken door toevallige passanten. Iemand heeft in Blomberg gewoond. Een ander stel vraagt naar de atleten uit Papendrecht. “Hoezo?” Hun reactie: “Wij kennen Gerben, één van de deelnemers.”
Een Kerstvrouw duikt op in het koolzaad. Het blijkt een van onze deelneemsters. Ik zal eens kijken of ik het mutsje kan bemachtigen. Afgelopen nacht had ik een ijskoud kaal bolletje boven de slaapzak uitsteken. Een Kerstmutsje komt goed van pas. Wie weet zitten er ook van die leuke knipperlampjes op. Die zet ik dan aan. Dan hoef ik mij geen zorgen te maken dat vannacht de een of andere dolende Rien denkt dat mijn bedje leeg en beschikbaar is.
Met de deelnemers gaat het vandaag weer prima. Hier en daar spelen wat pijntjes op: een pijnlijke knie, een enkel, een hamstring. Men heeft over het algemeen veel loopervaring, waardoor adequate maatregelen getroffen worden en het niet leidt tot uitvallers. De slechte nachtrust lijkt zich niet te wreken tijdens het lopen. Wel is te merken dat de meesten de eerste reserves aanspreken. Zeker aan het eind van de route zakken de tempo’s als een ouwe onderbroek. Maakt niet uit, we kijken om ons heen en we genieten. Het is mooi weer, de sfeer is goed en we hoeven niet te werken.
De route voor de ochtendteams leidt door de prachtigste bossen van Oost-Gelderland, waarna we de grens met Duitsland passeren. De tweede helft van de middag is wonderschoon door de sprankelend gele koolzaadvelden, gevolgd door de eerste serieuze heuvels in de route. Een lichtere versnelling dan de 1 hebben we niet op onze fietsen en het is dan ook wonderlijk om te zien dat de lopers eerder boven aan de helling zijn dan sommige fietsers.
Alleen opvallend dat het laatste stuk een “Willem Zwart-route” is. Het kan 16 kilometer zijn, het kan 18 zijn. We zijn op de laatste meters volgens het routeboek. Mijn wedstrijdoutfit gaat in de fietstas. Het zit er weer op. Dan in het routeboek de volgende vermelding: “Steek nu de weg over, klim dan 2,2 kilometer en op het kruispunt is de finish. Willem Boer en ik trekken onze trainingsjacks nog maar eens uit voor deze toegift! Kleine pasjes, knieën omhoog en bikkelen maar weer…
Met 46 kilometer in de ochtend en 55 kilometer in de middag is er weer een heerlijke sportdag voorbij. In totaal liepen we nu 210 kilometer. Nog 160 te gaan.
Eens te meer blijkt maar weer hoe gastvrij men is in Duitsland. We overnachten in Darfeld, in het sportcomplex van de plaatselijke voetbalvereniging. Er zijn nu geen sportactiviteiten, zodat er buiten ons niemand is. De beheerder heeft de sleutel gegeven aan onze voorzitter Jo Kortooms en vertrouwt het hele complex aan ons toe, onder het motto: “sporters onder elkaar”. Het geeft ons eens te meer het gevoel dat wij overal heel welkom zijn. Mooi is dat.
Tot onze grote opluchting blijkt de accommodatie aanmerkelijk comfortabeler dan wij tevoren ingeschat. Bovendien is het redelijk bewolkt, waardoor het ’s avonds minder afkoelt. De verwachting is dat het 5 graden minder koud zal zijn vannacht. Wie weet kunnen we wat slaaptekort inhalen.
18 mei 2012 – De derde dag: op weg naar Gütersloh
De organisatie draait al vanaf het begin als een geoliede machine. Het Team Logistiek, bestaande uit Anja van der Bor, Arend Bannink, Daan Everaarts en Ben Rietveld, is als eerste uit de veren om het ontbijt om 7 uur te kunnen laten beginnen. Het tempo zit vandaag flink in, zodat het al om half zeven klaar staat. Het team Detmold is gedreven en zit al aan tafel voordat Team Logistiek er is. Terwijl de middagteams nog maar net uit de veren zijn, klinken de fietsbellen van Team Detmold, ten teken van vertrek. Men trappelt om te starten. De fanaten. Een warming-up is er niet eens bij.
Chaos bij Team Detmold
Al snel blijkt dat het beter ware geweest om even rustig op gang te komen. Het team bestaande uit Joseph Vogelezang, Rien van Ekeren, Wilfred Schippers, Henk van der Leer, Bianca Jongbloets en Rob Bisschop, blijkt al snel steken te laten vallen. Bij een loperswissel wipt één van de teamleden een trui van de bagagedrager, waar ook een jas op ligt. Team Dieren is een half uur later gestart en meent in het bos een dood beest op het bospad te zien. Naarmate men nadert blijkt het steeds meer op een witte jas te lijken. Nu blijkt dat men elkaar bij Passaat al aardig kent, want Team Dieren legt meteen een verband: “Dat lijkt de jas van Joseph wel!”.
Joseph heeft kilometers verderop intussen het gemis van zijn jas ontdekt. Hij draait zijn stalen ros resoluut 180 graden en begint aan de terugweg op zoek naar het kleinood. Na 2,5 kilometer wacht hem een aangenaam weerzien met Team Dieren én met zijn jas. Nu wacht hem een lange inhaalrace, terug naar zijn team.
Op een gegeven moment kan het gebeuren dat Wilfred een plas moet. Hij posteert zijn fiets naast die van Joseph die zojuist moet wisselen met een loper. De precieze gang van zaken is aan de razende reporter twee keer uit de doeken gedaan, die er echter geen touw aan vast kon knopen. Feit blijft dat Rien – de wegkapitein van Team Detmold – tot de ontdekking komt dat Wilfred is achtergebleven, waarna hij Bianca als verkenner terugstuurt tot op de plek waar Wilfred het laatst is gezien. Bianca vindt hem niet en fietst de longen uit haar lijf om het inmiddels verder getrokken team bij te halen, met een onheilspellende mededeling. Wellicht heeft zij niet op de goede plek gezocht? Zij wordt andermaal teruggestuurd, opnieuw vergeefs. Nu wordt alles onduidelijk.
Hoe het verder gegaan is? Vraag het hen zelf. Zeker is dat Wilfred een turbo-pitstop heeft gemaakt, op een fiets is gesprongen, ongezien de meute voorbij is gesneld en een voorsprong nam om zichzelf op tijd als loper te kunnen presenteren. Dat ze als een eenheid aan de meet verschijnen is een klein wonder. Ze praten alleen maar over prachtige, glooiende route, idyllische bospaden en hun sportieve prestaties.
Team Dieren
Team Dieren geniet eveneens van de mooie omgeving en memoreert nog eens de bospaden waarvan er enkele zo smal zijn dat het zelfs kon gebeuren dat Gerben Eijkelenboom een diepe kuil niet kon ontwijken, daarin dook met de fiets en prompt klemvast kwam te zitten als ware het een eerste klas fietsenrek.
Trouwens toch een bijzondere ploeg, dat Team Dieren. Het bestaat uit Hans de Waard, Henry Wolterink, Christa Duk, Jan Sterrenburg enGerben Eijkelenboom. Het is puur uit voorzorg om Gerben een beetje te sparen; we hebben er namelijk niets aan om halverwege deelnemers te verliezen door blessures. Presteren prima, maar niet als dat tot gevolg heeft dat iemand langdurig uit de strijd raakt door overbelasting. Nu zijn Jan en Christa van de fanatieke soort. Zij nemen gretig niet één maar twee kilometer per aflossing voor hun rekening. En niet in een wandeltempo! Jan vertrouwt mij toe dat hij het nodig heeft om af te zien. Nou, die gelegenheid heeft hij op deze manier volop. De inhoud die hij in het marathon-project van Passaat heeft opgedaan komt daarbij goed van pas. Zo komt iedereen aan zijn en haar trekken. Jan en Christa kunnen vier dagen extra hard buffelen; Gerben kan zich ook prima en verantwoord gedoseerd uitleven. Volgens ingewijden gaat hij tijdens dit evenement met de dag met sprongen vooruit, mede dankzij de motivatie en coaching die hij meekrijgt van zijn teamgenoten.
Het was weer een geweldig geslaagde dag van in totaal 100 gelopen kilometers. Nog 60 te gaan.
Bis morgen, grusse aus Das Schnitzelparadies! (Geen schnitzels die over de rand van je bord hangen, maar goulash; hoe verzin je het)
19 mei 2012 – De vierde dag: De laatste etappe
Voor de laatste keer breken we de veldtent af. Het tempo waarin de tent in de afgelopen dagen is opgebouwd en weer afgebroken, is verbazingwekkend. Het enorme gevaarte van 6 bij 18 meter werd dagelijks in slechts een half uur neergezet, inclusief afspannen en inrichting met elektra en veldbedden. Het afbreken kost drie kwartier, en dit is voor een groot deel bepaald door het drogen en schoonvegen van het grondzeil.
Vanavond zullen wij onze intrek nemen in de Turnhalle in Blomberg. Rien van Ekeren tegen mij: “Jij moet bij mij op het matje komen!” Mijn reactie is voor menigeen verrassend: “Rien, ik reken er op en verlang er nu al naar!” Rien en ik waren al eerder in Blomberg voor de Nelkenlauf. Wij weten dat daar grote dikke turnmatten van 3 bij 3 meter zijn waar je best met zijn drieën op kan slapen. Destijds hadden wij elk een turnmat voor onszelf. Wij zijn toen overdwars gaan liggen. Vanavond mag ik dus samen met Rien op een mat.
Voordat het zover is wacht eerst de slotetappe: voor elk team 30 kilometer. Het is stralend weer en we hebben tot nu toe geen uitvallers. Dat is al een prestatie van betekenis. De middagploeg wordt na drie kilometer opgewacht door een delegatie Blombergse run-bike-runners, die samen met ons gaan oplopen. De meesten hebben een mountainbike uitdossing en meteen blijkt waarom. Ze lopen geen meter en hebben niet voor niets hun mountainbike meegebracht. Het gaat meteen venijnig omhoog. Enkele Blombergers lopen wel: de één pezig en onvermoeibaar, de ander een ultraloper, dus iemand die veel langere afstanden loopt dan de marathon.
Laatstgenoemde heeft vorige week net een marathon gelopen en blijkt daarvan gaandeweg toch de rekening gepresenteerd te krijgen. Eerstgenoemde blijkt uiteindelijk geen aflossing beschikbaar te hebben. We proberen dat binnen ons team op te lossen, maar helemaal lekker gaat dat niet omdat enkelen nu dubbele beurten moeten lopen. En dat is op het heuvelachtige parcours toch wat veel van het goede. Na wat strubbelingen sluiten we het laatste gedeelte gelukkig toch weer in stijl en gezamenlijk af. We genieten van de opdoemende schilderachtige omgeving. Op 1900 meter voor de aankomst zie ik nog kans om de achterband van Bert Benschop lek te trappen. Dat kost mij volgens Bert een Dunkele Weitzen.
Een warm onthaal in Blomberg
Net buiten het stadje worden wij allerhartelijkst verwelkomd door Marlies Kuiters, Steve Sommeling, Wietse Kortooms en Lia die ons morgen met een touringcar zullen terugbrengen. De fietsen hebben we niet meer nodig en verdwijnen daarom de vrachtwagen in. De complete ploeg trekt vervolgens feestend en hardlopend het stadje in, naar het raadhuisplein.
Daar wacht ons een warm onthaal door een menigte waaronder de locoburgemeester van Blomberg, burgemeester De Bruin en zijn echtgenote, gemeentesecretaris van Papendrecht Rob Beek, beleidsmedewerker van de gemeente Papendrecht Ardwil Goedegebuur, Wietske Pietersma van de jumelagecommissie en Chris Wijmans van RTV Papendrecht. Plus diverse partners van deelnemers die speciaal voor deze bijzondere gelegenheid hierheen zijn gereisd. Het is schitterend dat zij de moeite hebben genomen om onze uitzonderlijke, fenomenale prestatie te onderstrepen.
Het eerste wat wij doen na de begroetingsrituelen: schoenen uit en met onze oververhitte voetjes de fontein in. Het ijskoude water voelt als een zegen voor onze onderdanen.
Daarna volgen toespraken. Iedereen is apetrots op ons. De rede van de Blombergse locoburgemeester is tweetalig. Elk bedankje wordt door ons met gezang en spreekkoren begroet. En natuurlijk ook de vertaling. “Sofort bekommen Sie ein kaffee” Anja Broere: “Mit torte?” Gejuich! Even later de tolk: “Straks bieden wij u een kopje koffie aan.” Anja : “Met taart?” Uiteraard wederom gejuich.
Burgemeester De Bruin uit in zijn toespraak eveneens de bewondering. Het begon allemaal bij een vluchtig idee van Jo Kortooms bij een biertje in Café Bei Heini in Blomberg. Het is met nieuwe ideeën vaak zo dat ze meteen worden afgedaan door het noemen van bezwaren. In dit geval spraken wij af dat we niet naar de bezwaren kijken maar eerst eens kijken wat er wél mogelijk is. Ziehier het resultaat. Dat Passaat het allemaal werkelijkheid heeft gemaakt is een topprestatie. Het is bijzonder om te zien dat het Jo zichtbaar emotioneert. Ik wil daaraan graag toevoegen dat er wel meer waren die het niet droog houden. Niet van verdriet natuurlijk, maar van bewogenheid en blijdschap. We hebben met Passaat een grandioze vereniging, nietwaar?
Dan is het de hoogste tijd om ons intrek te nemen in “Die Turnhalle”, alwaar ik uitgewoond achterover op de turnmat stort, zoals al eerder aangekondigd: naast mijn goede Passaat-vriend Rien van Ekeren. Het zit er op. Het is volbracht. Door iedereen. Ook dat is prachtig.
De gastvrijheid van de Blombergers wordt onderstreept door koffie. Met taart! Onbeperkt. Kom maar op met die calorieën. En de koek is nog niet op: de avond biedt ons een magistrale en buitengewoon uitbundige barbecue. Hoera!
De volgende dag reizen we in een comfortabele touringcar terug naar Papendrecht.
Menigeen maakt een deel van de reis niet mee. De luiken vallen namelijk al snel dicht. Joseph moe. En Pablo, onze mascotte? Ach kijk, die slaapt al! Het herstel is begonnen.
Uw razende reporter was erbij en berichtte graag voor u en voor ons. We zullen het nooit – nooit meer vergeten.
De foto’s in dit verslag zijn van Ric Janssen, John Peter Kuntz, Gert Schut, Wilfred Schippers, Frans Bouter en Ingrid Rietveld.
Een zeer uitgebreide fotoreportage kunt u vinden in de fotogalerij
Het liep lekker met Passaat.
Een hartelijke, sportieve groet van Dick Markesteijn
