Zeg tegen een wielerliefhebber: “De Muur” en zijn bloed zal sneller gaan stromen. De Muur. Sinds mensenheugenis is De Muur van Geraardsbergen de bekendste helling in de Vlaamse wielerklassiekers.
Als je in het voorjaar de wielerwedstrijden in Vlaanderen op de tv volgt, grote kans dat De Muur scherprechter is wanneer deze in de finale van de koers zit. De Muur is een steile kasseiweg die van onder in het dorp omhoog klimt naar de Kapel bovenop de heuvel. Massa’s volk drommen samen om hun wielerhelden naar boven te schreeuwen. Vaste camera’s geven prachtige beelden van het spektakel. Het enthousiasme is gigantisch.
Ik volg de koersen altijd op de Vlaamse tv, waar de commentaren Michel Wuyts en José de Cauwer, met veel meer passie over de sport praten dan hun monotone, chauvinistische NOS-collega’s.
De beleving van de Muur. De plaatselijke atletiekvereniging organiseert eenmaal per jaar de Muurchallenge. De Muur op, deze keer niet met de fiets, maar hardlopend. Jo Kortooms, van onze atletiekvereniging Passaat, kwam onlangs met het idee om deel te nemen. Ik ben een van de recreanten die het heerlijk vindt om de loopbrug over de A15 op te rennen. Kleine pasjes, knieen omhoog, stevige arminzet, trip-trip naar boven! Dat wilde ik wel eens met eigen ogen zien. Met Jo en mij zijn er nog 5 aanmeldingen. Het zijn er wel eens meer geweest; toen ging het per bus naar De Muur. Nu zijn we met minder, maar voor de stemming maakt het geen verschil. Het leuke is juist dat we nu op pad zijn met relatief nieuwe leden, een nieuwe lichting dus.
Zondag 7 september 2014. Het is een prachtige, zwoele middag in Geraardsbergen. Er is maar één wolkje aan de hemel: uw verslaggever is geblesseerd. Trouwe lezertjes verzuchten misschien: “dit is niet voor het eerst”. Inderdaad. Deze keer is het een verrekte hamstring, een typische sprintersblessure. Ik heb bij trainingen, toen het mij voor de wind ging, te vaak en te schielijk aangezet. Met een gekwetste hamstring (die zit aan de achterkant van het bovenbeen) kun je slecht versnellen en is een helling omhoog een pijnlijke aangelegenheid, wandelend, laat staan hollend. Deelname aan de Muurchallenge is dus uitgesloten. Toch ben ik er bij, al was het maar om de magie van de Muur te proeven. Daarnaast kan ik mooi wat beelden maken van mijn clubgenoten op De Muur. Bovendien zit het lezerspubliek te wachten op een levensteken van de razende reporter. Een mooie gelegenheid om er eens wat aan te doen.
Miranda van Loon, Menco van Loon en Coby Reymers lopen de 6 km-run, waarbij de Muur tweemaal moet worden bedwongen. Ruud Huisman, Dick van den Berg en Jo Kortooms doen de 10 km-run, goed voor drie beklimmingen. Start en finish is bovenop de Kapelmuur. Ik kan dus in de buurt blijven om optimaal de sfeer te kunnen meebeleven. Druk is het allerminst, dus ik zoek een mooi plekje langs de helling. Eerst zijn Miranda, Menco en Coby aan de beurt. Meteen blijkt dat de klim van een ander kaliber is dan onze bruggen over de rivieren en onze loopbrug over de A15. Mijn advies aan hen: doe veel heuveltrainingen en kom dan volgend jaar nog eens terug.
Vervolgens is het aan Ruud, Dick en Jo om te laten zien wat ze in hun mars hebben. Ze hebben het ritme snel te pakken. Hier is het devies: vlieg er niet als een dolle in, want je moet drie keer omhoog. Eenmaal flink in het rood, dan is herstel bijna onmogelijk. Ze doen het prima. Tijdens de tweede klim stel ik aan Jo de vraag: “Gaat het?” Geen antwoord. Nog maar eens gevraagd. Dan klinkt het zacht: “Nee…”. Een tijdje later ploetert Dick naar boven. Je vraagt je af waarom ze zo lopen te zwoegen. Het is immers de mooiste dag uit je leven als je op deze lommerrijke, beroemde plek je schreden kunt zetten?! Dick denkt er anders over, kreunend: “Dit nooit meer hoor!”. Ik benijd hem. Ach, wat had ik graag zijn plaats ingenomen. Emotie trekt door mijn ziel, een snik in mijn stem, ach en wee, zie mij hier nu staan met mijn geblesseerde pootje, en nog wel tijdens de Hoogmis! Arme ik. Snif, snotter, snik. U begrijpt hopelijk dat dit onzin is. Niks gesnotter. Ik geniet met volle teugen van zoveel sportplezier op deze heilige grond.
Door de tranen heen heb ik het ondertussen – naast de hiervoor geciteerde diepte-interviews – druk met mijn journalistieke taak: het fotograferen. Ik probeer beelden te schieten waarop je in de eerste plaats kunt zien hoe steil het is, en in de tweede plaats van hun looptechniek.
Daarbij maak ik tevens gebruik van een handig foefje op mijn spiegelreflexcamera: deze is voorzien van een geavanceerde videofunctie, waarmee je werkelijk uitstekend kunt filmen. Ik heb hiervan een montage gemaakt, die een aardig sfeerbeeld oplevert. Je kunt het (in HD-kwaliteit, jawel!) bekijken op dit filmpje. Komt dat zien!
De dames en heren atleten van Passaat wensen na afloop vereeuwigd te worden in een groepsportretje. Daarom jaag ik hen, nadat ze een beetje op adem gekomen zijn, nogmaals de Kapelmuur op, waar ik hen onderwerp aan een uitgebreide fotosessie. Ze ondergaan het geduldig, terwijl ik hen van het ene feeërieke decor naar het andere dirigeer. Alsof het mijn dagelijks werk is. Dat is het allerminst, maar niettemin zijn ze allemaal Dick tevreden.
Na een matige maaltijd in een te druk plaatselijk restaurant keren wij huiswaarts. Thuis werk ik verder aan het herstel, het zal mij benieuwen of ik tijdig fit ben voor achtereenvolgens de clubkampioenschappen (eind september), de Wim Hol Memorial (half oktober) en de Halve marathon van Dordrecht (eind oktober). Ik zal daarvoor de pen wederom scherpen, dat beloof ik u.
Een hartelijke groet van uw razende reporter, Dick Markesteijn.
