Verslag van een rondreis door Costa Rica in 2011.
Deze reis werd georganiseerd door Baobab.
Inhoudsopgave:
- Aanloopproblemen
- Een kostbaar dagje relaxen met een happy end
- Voliere en terrarium genaamd Tortuguera
- Reddingsactie zeeschildpadjes
- Chocolade en een overvloed aan regen in La Selva Verde
- De zeepbel van het “groene investeren in teakhout”
- Vogelen tijdens de lunch
- Misere in La Fortuna
- Uitbundige fauna in Cano Negro
- Een tropische verrassing in Rincon de la Vieja
- Een eigenaardige miereneter in Guanacaste
- Van het hete noorden naar de koude bergen
- De mystieke nevelwouden van Monteverde
- Kleurrijke kolibries binnen handbereik
- De verborgen vallei van San Gerardo de Dota
- Op zoek naar de Quetzal!
- Wat eten we vandaag…
- Corcovado: Into the jungle
- Het papegaaienparadijs
- In een rieten rokje in de rimboe met een botje door de neus
- Terug naar de bewoonde wereld: opnieuw veel regen
- Een enorme boomkikker
- Topdrukte in Parque Nacional Manuel Antonio
- Hoe vind je ze in het donker;
- Hoe vind je je tent weer terug in het donker.
- Toiletpapier niet doorspoelen, maar in het mandje of prullenbak (dat geldt overal in dit land), want de riolering of sceptictank is hierop niet berekend. Het is even wennen, maar aangezien men de boel overal meerdere keren per dag leegmaakt is het op de meeste toiletten netjes schoon;
- Ga niet zitten relaxen onder een palmboom; u kunt getroffen worden door een kokosnoot!;
- Verplaats uzelf in het donker nooit zonder zaklamp; er is buiten het hoofdgebouw met receptie, bar en restaurant namelijk geen elektrisch licht. Bovendien zijn er her en der hoogteverschillen, boomwortels en traptreden waardoor je kunt struikelen en bovendien kun je de beestjes zien die op de grond kruipen of in de struiken hangen;
- Houd nooit etenswaren in uw tent, al zijn ze nog zo goed verpakt. De neusberen, eekhoorns, apen, mieren (“en nog veel erger joh”) komen ze halen;
- Vind de tropische verrassingen voordat u in uw schoenen stapt of in uw bagage grabbelt.
27 november 2011 – Aanloopproblemen
Ik moest mij de afgelopen tijd verantwoorden tegenover al die mensen die mij vragen: “Ga je nu alweer op vakantie? Je bent immers net terug van drie weken varen op de Noord-Atlantische oceaan?” En toch hebben al die mensen gelijk. Trouwens, het is nog gekker, immers ik ben ook pas terug van een lang weekend zeearenden fotograferen in Polen. Maar goed, ik had nog een pak verlofuren die dit jaar nog op moesten, dus ja…
Het reisprogramma van Baobab voor Costa Rica onderscheidt zich van andere aangeboden reizen doordat het een week langer duurt en niet de grens oversteekt naar Panama en/of Nicaragua. Nergens voor nodig ook, want in Costa Rica is alles verenigd wat Midden-Amerika te bieden heeft.
Een nadeel in het programma is dat na de lange en enigszins complexe vliegreis, vanwege te korte overstaptijd in zowel London Heathrow als in Miami, en een heel korte nacht in San Jose, meteen een zes uur durende verplaatsing gepland staat. Daarom besluit ik impulsief om een dag eerder te vertrekken, zodat ik ter plekke alvast wat kan relaxen in een tropische tuin met een zwembad, alsmede kan verzoeken om een gunstiger vliegschema. Waarom via de VS vliegen – met gevreesde veiligheidscontroles – als het ook simpel kan via Madrid. Deze impulsieve keuze pakt echter totaal verkeerd uit. Bij het regelen ervan gaat zoveel mis dat ik met een slecht voorgevoel begin aan de reis.
Het slechte voorgevoel wordt meteen bevestigd als ik aankom op de luchthaven van San Jose. Geen bagage op de band voor mij! Na het doen van de aangifte van vermissing verlaat ik rond middernacht als allerlaatste passagier de inmiddels verlaten aankomsthal. Ook bij de uitgang, waar het doorgaans wemelt van afhalers is het stil. Terwijl hier een taxichauffeur mij zou opwachten met een bordje met mijn naam er op. Die was het wachten kennelijk beu en is vertrokken.
Heliconia
Laatstgenoemde optie bleek veel duurder, hotel en taxivervoer op de extra dag kostte behoorlijk wat geld en wat het ergste was: ik arriveer wel in Costa Rica, maar mijn bagage niet. En absoluut onvindbaar, ondanks de hedendaagse track-and-trace-technologie. Stress! Wat nu te doen? Je zou verwachten dat het spul de eerstvolgende vlucht alsnog meekomt. Dus niet. Wanneer wel? Geen idee. Misschien door een ander meegekomen? Geen idee Ik zal morgen na binnenkomst van de eerste vluchten uit Miami navraag doen.
Een kostbaar dagje relaxen met een happy end
Zowel nazoeken in het online track-and-tracesysteem als telefonische navraag bij het vliegveld levert niets op: mijn naam komt niet voor in de systemen, waarbij ik het advies krijg om het vooral later nogmaals te proberen. Ik doe er dus verstandig aan om een noodpakket aan te schaffen. Gelukkig weet ik heel snel contact te leggen met onze reisleider Alwin Verhoek die mij nuttige tips kan geven.
Samen nemen we een taxi naar het centrum van San Jose, waarna ik aan het shoppen sla. Als je het hoognodige moet aanschaffen, waar begin je en waar stopt het? Onderbroeken en sokken natuurlijk, maar ook een paar shirtjes, een korte broek, een zwembroek. Ik zoek vergeefs naar slippers. Scheerschuim en mesjes heb ik nodig, maar ook zonnebrand, een petje, tandpasta (een tandenborstel kreeg ik al van American Airlines. De gekste dingen spoken door mijn hoofd: een oplader voor mijn telefoon? Wellicht heeft een reisgenoot ook een Nokia met dezelfde oplader? Dan kan ik die wellicht lenen. Maar mijn reisgenoten zijn er nog niet. Ik moet vandaag spullen kopen, want vanaf morgenochtend zitten we lange tijd op plekken zonder winkels. Een oplader voor mijn laptop? Heb ik eigenlijk wel nodig.
Mijn eerste aankoop bij een stalletje is een broekriem en een petje. Ik ding wat af. Ik zoek in mijn broekzakken naar mijn eerder die dag gepinde lokale valuta. Vergeefs. Ik kan maar ëën ding doen: opnieuw in een taxi en snel terug naar het hotel. Daar ligt mijn geld gelukkig op het bed. Een half uur na de koopovereenkomst ben ik terug om de transactie af te maken . Voor de overige aankopen heb ik nog welgeteld een uur de tijd.
Ik vervolg mijn temposhopping. Daarvoor gebruik ik een korte checklist en dat werkt goed. Ik hark in 1 niet te dure kledingwinkel maar zoveel mogelijk spullen in mijn mandje. Ee hindernis daarbij is dat de meeste Costaricanen niet gebouwd zijn voor maatje XL. Daardoor is het aanbod in die maat laag.
Na precies een uur ontmoet ik Alwin weer om even snel wat te eten. Hij heeft nog het nodige te doen. Daarom spring ik zelf maar weer in een taxi. De chauffeur heeft geen idee waar hij El Sesteo ligt, maar als ik hem de wijk Sabana noem rijdt hij er probleemloos en voor een habbekrats heen. Zes dollar voor een kwartier door de stad kruisen, dat is niet veel.
Meteen na terugkomst gaat de telefoon in mijn hotelkamer. Iemand van American Airlines deelt mij mee dat mijn bagage vermoedelijk vanavond mee gaat vanuit Miami naar San Jose. Het blijkt dezelfde vlucht als mijn reisgenoten. En dus trekken Alwin en ik samen naar het vliegveld, alwaar mijn reistas en mijn reisgenoten hartelijk worden ontvangen. Een enerverende dag is daarmee tot een happy eind gekomen. De vakantie kan beginnen!
Voliere en terrarium genaamd Tortuguera
Vandaag gaan we naar Tortuguera. Dit ligt aan de Caraibische oostkant van Costa Rica. Om daar te komen moeten we de bergkam over die het land van noord naar zuid doormidden snijdt. Het regent en het is grauw. Maar eenmaal aan de andere kant klaart het op. We zien twee keer heel dichtbij een luiaard. Een hangt aan een elektriciteitsdraad langs de weg, met zijn klauwen als wasknijpers om de draad. Het deert ‘m niks en klautert rustig voort. Een ander hangt met een jong in een boom. Zoals het hoort. Het is een leuke binnenkomer voor ons.
Tortuguera is een delta, vrijwel volledig begroeid met mangrovebossen . Het is bekend vanwege de zeeschildpadden die hier ’s nachts het strand op gaan om eieren te leggen. Het gebied is alleen per boot bereikbaar, het is net Giethoorn in het groot. Na een uurtje varen door weelderige mangrove-bossen leggen we aan bij ons prachtige resort. Meteen gaat de zon schijnen.
Costa Rica is niet onbekend voor mij, want in 2007 deed ik ook al eens een rondreis hier, toevallig precies in dezelfde periode. We zaten toen in een afgelegen resort, Turtle Beach. Opvallend was dat we toen heel weinig vogels zagen. Deze keer zitten we niet ver bij het dorp vandaan en is het met de vogels heel anders.
Grote Kiskadee / Great Kiskadee
Met wat geduld zien we vanaf onze veranda veel bontgekleurde vogels: geel, blauw, zwart, rood, wit en dat alles gecombineerd met elkaar. Alleen kolibries komen ons bekend voor, de rest moeten we opzoeken.
Tevens is het hier ook een levend terrarium, voorzien van leguanen en mooie oranje krabben. Ook slingeren er apen rond. Het is hier een paradijs voor vogelaars, natuurmensen, fotografen en voor liefhebbers van een luie, luxe vakantie. Wat een verschil met mijn vorig verblijf hier!
Reddingsactie zeeschildpadjes in Tortuguera
Onze reisleider Alwin Verhoek is gisteren in de hoofdstad aan komen zetten met ene Sergio. Een enorme opschepper: “Ik heb vijf kinderen bij drie vrouwen” en “Als gids heb ik 18 licenties”. Dit alles vergezeld van een gulle lach en daarom is hij niettemin toch een sympathieke uitstraling. Sergio is gids in Tortuguera, waar hij leeft en werkt. Volgens Alwin is hij de beste gids in Costa Rica. Alle opschepperij ten spijt: er is geen woord van gelogen en onze vriend maakt het helemaal waar. Sergio is betrokken bij de bescherming van de zeeschildpadden. Hij bezorgt ons een onvergetelijke ochtend!
Van april tot oktober komen de schildpadden ’s nachts het strand op, graven een kuil in het zand, leggen daarin hun eieren, schuiven de kuil dicht en vertrekken weer. Als de eieren uitkomen graven de jongen zich uit. Het is opmerkelijk dat ze instinctief naar de oceaan kruipen. De eerste fase van hun leven is de gevaarlijkste. Velen zijn te zwak om het water te bereiken of zien hun weg geblokkeerd. Op weg naar de branding wachten de vogels. Eenmaal in zee worden ze bejaagd door roofvissen. De eerste jaren eten ze plankton, kwallen, planten, garnalen en visjes, waarna ze gelijkelijk overschakelen op volledig plantaardig voedsel.
Zeeschildpadden kunnen ongelofelijk oud worden, namelijk ongeveer 130 jaar oud. De populatie groene zeeschildpadden die hun eieren leggen in Tortuguera is de grootste ter wereld. De populatie in Oceanië is zowat uitgestorven. Volgens Sergio hebben de Franse kernproeven op het eilandje Mororua als bizar neveneffect gehad dat de pas uitgekomen schildpadjes gedesoriënteerd bleken, waardoor ze landinwaarts kropen in plaats van naar het water.Eén gevaar heb ik nog niet benoemd: als het veel en heftig regent tijdens de broedperiode, dan gaat het zand zich zo zetten dat de schildpadjes als ze uitkomen, geen kans zien om zich naar buiten te graven en zo massaal sterven. Er zijn nu twee mensen aangesteld in Tortuguera om de nesten in de gaten te houden. Van de meeste nesten is bekend wanneer de eieren ongeveer uitkomen, waarna ze bij het uitgraven zondig een handje geholpen kunnen worden. Niettemin komt de hulp voor velen te laat.
Vandaag hebben wij het geluk dat we bij twee nesten kunnen zien hoe de geredde padjes het ruime sop kiezen. Hoewel niet groter dan een centimeter of vijf, zijn ze opmerkelijk rap. We proberen ze uiteraard te fotograferen. Aangezien het nog vroeg in de ochtend is, is er voor fotograferen weinig licht. Bovendien zijn de schildpadjes gezegend met dezelfde kleur als het zand, zodat de autofocus van de camera’s slecht werkt. Eigenlijk is zowat elke foto daardoor onscherp. Maar goed, dat maakt voor de beleving helemaal niks uit. Het is een unieke gebeurtenis die door iedereen aandachtig gevolgd wordt. Hier en daar worden obstakels weggehaald en worden schildpadjes bijgestuurd. Ik hoor zelfs aanmoedigingen.
Om er een mooi frontaal te fotograferen loop ik alvast een stukje vooruit richting zee om ze daar op te wachten. Ik draai me om naar de bosrand in afwachting van een schildpadje. Vijf tellen later spoelt een golf mij om de enkels. De rest van de ochtend sop ik in mijn schoenen. En er was niemand die mij waarschuwt! En aangezien de luchtvochtigheid bijna maximaal is, zijn zelfs de veters van de schoenen de volgende dag nog drijfnat.
Een aansluitend boottocht dreigt even te verregenen, maar wanneer Sergio voorspelt dat het over 10 minuten definitief droog zal worden, blijkt hij Erwin Kroll en Buienradar tegelijk. Warempel. De tocht door de mangrove en de kreken is een genot.
Alles wat de delta te bieden heeft krijgen we prachtig te zien: diverse vogelsoorten uiteraard, waaronder oropendola en pygmee-ijsvogel.
We zien acrobatische slingerapen (je zult als aap maar met hoogtevrees geboren worden), een fraai poserende kaaiman, zelfs een paartje schuwe otters (heel kort, maar duidelijk te zien) en een onbeweeglijke boa constrictor binnen handbereik (met 10 punten voor Stefanie voor het spotten ervan).
De middag verslijt ik door de rijke foto-oogst te verwerken in een schommelstoel op de veranda, omringd door tropische geluiden van krekels en vogels.
Chocolade en een overvloed aan regen in La Selva Verde
Costa Rica kent vanaf eind oktober een droge periode die drie maanden duurt. Dit is overigens een betrekkelijk begrip, want in een tropisch regenwoud regent het altijd. Het heet niet voor niets zo. Dan gaat het meestal om een korte hevige bui, waarna de lucht snel weer opklaart en de zon weer schijnt. De afgelopen avond en nacht regende het zonder ophouden, evenals de nacht ervoor. En we hebben nog geen zon gezien. Het weer is danig van slag. Maar afijn, zolang het ’s avonds en ’s nachts valt en overdag droog is, hebben wij er niet veel hinder van. Het is overigens opmerkelijk hoe goed het elektriciteit en de riolering bestand zijn tegen de enorme regenval. Dat moet ook wel, want hier valt op sommige plekken 6000 millimeter regen per jaar. Ter vergelijking: in Nederland 800.
Na de terugvaart naar de toegangspoort tot Tortuguera rijden we naar het biologisch en ecologisch centrum Selva Verde in Puerto Viejo de Sarapiqui. Vlak nadat we wegrijden stopt de bus alweer. Op de paaltjes langs de hobbelweg zitten tal van vogels. Een ijsvogel zit er zo mooi bij dat iedereen vanuit de bus een foto kan maken.
Ik twijfel over de benaming van de soort. Onze chauffeur noemt het Ringed Kingfisher. In onze complete en erkende vogelgids is dit aangeduid met een tekening van wat ik ken als reuzenijsvogel. Dat is duidelijk anders dan de ijsvogel die wij hier zien. D juiste soort lijkt niet in het boek staan. Volgens mij is de bonte ijsvogel hier een algemene soort, maar staat niet in het boek. Hoe zit dit? Ik zoek het uit.
In tegenstelling tot wat er in de reisbeschrijving staat, verblijven wij in Sarapiqui niet slechts één nacht, maar twee. Dat is goed nieuws, want het is een heerlijke plek. In de bus vertel ik aan reisgenoten over het resort Selva Verde. Meer hoefde ik niet te vertellen. Bij aankomst zwermt iedereen meteen uit.
In de namiddag bezoeken wij La Tirimbina Biologisch Reservaat, waar ze op niet-commerciële wijze laten zien hoe cacao groeit en hoe het op de originele wijze werd verwerkt tot chocolade. De smaak van echt pure chocolade, voordat allerlei andere producten worden toegevoegd, is intens, wrang en bitter. Pas na toevoeging van suikers, kaneel, vanille, melkpoeder en zelfs eventueel (een op zijn minst verrassende) chilipeper en/of zwarte peper, krijgt het de smaak en structuur zoals wij dat gewend zijn. En toch zuiver, puur en boterzacht. Tongstrelend! Voor onze ogen gemaakt vanaf de grondstof en dus puur natuur. Wie van dit proces foto’s wil zien kan daarvoor mijn verslag bekijken van mijn reis door Costa Rica in 2007.
Het wordt mij nu ook duidelijk dat witte chocolade alleen bestaat uit melk en suikers, en dus geen cacao bevat.
De zeepbel van het “groene investeren in teakhout”
Een jaar of tien geleden werd het fiscaal aantrekkelijk om te investeren in groenprojecten. Zoals investeren in je eigen stukje teakhoutplantage in Costa Rica. Met een wel heel aanlokkelijk rendement. Het ei van Columbus! Veel mensen waren gecharmeerd van het idee om het milieu te redden en ontbossing tegen te gaan en daarmee goed geld te verdienen. Er waren ook veel met argwaan. Teakhout is namelijk een zeer langzame groeier, Costa Rica is ver weg en dus lastig om even te gaan kijken en controleren. En inzicht in de kosten werd niet gegeven.
Alwin heeft als adviseur ervaring in landbouw in de natuur en legt uit hoe het werkt.
Het geld dat je erin stopt gaat eerst naar de eigenaren van het beleggingsfonds, om hun salaris te betalen, voor kantoorkosten en andere overhead (zoals – wie zal het zeggen – een dure auto, luxe spullen, groot en statig kantoorpand, en een boot?). Dan wordt een stuk grond gekocht, al dan niet met – naar later blijkt – ingewikkelde historische claims. Dan aankoop van zaailingen en arbeidsloon voor het planten ervan. Teakhout moet recht zijn en dat vraagt om intensief onderhoud. Moet betaald worden. Een probleem is dat er in Costa Rica een boomsoort geplant wordt die te snel groeit om goed teakhout te produceren. De kwaliteit is dus slecht en de opbrengst laag.
De opbrengst is voor bosbouwers trouwens altijd laag, dat geldt voor de hele primaire productiesector. Kijk maar naar kippenhouders, aardappeltelers, enzovoort. Het geld wordt pas toegevoegd in de verwerkende industrie en in de handel. Tel uit uw beleggingswinst! Het is eigenlijk een absurde actie van de Nederlandse overheid dat men dit soort praktijken fiscaal (dus via de belastingbetaler) stimuleert. Maar gelukkig telt ook het gezond verstand van de mensen die erin stappen. Als je zo iemand zou voorstellen om de helft van dat geld aan jou te geven, in de vliet te donderen of desnoods aan de armen te geven, dan word je waarschijnlijk nooit meer aangekeken vanwege deze van weinig respect tonende suggesties. Maar diezelfde mensen brengen wel hun duur verdiende centjes naar onbekenden met gladde praatjes.
Ik had graag een fraaie plaat van een teakhoutplantage op deze plek geplaatst, maar helaas, het zal u na het lezen van bovenstaande niet verwonderen dat we er geen gevonden hebben
Vogelen tijdens de lunch
Een dag in het ecologisch centrum Selva Verde is een constante prikkeling van de zintuigen. We starten bij het eerste morgenlicht om 6 uur met een vogelexcursie op het terrein. Naast het terras liggen wat bananen op een voederplank. Het is een gemakkelijk ontbijt voor een Chestnut-mandibled Toekan. De vogel zit zo dichtbij dat echt iedereen er een foto van zou kunnen maken, ware het niet dat het alleen licht genoeg is voor camera’s met voldoende lichtsterke lens.
De meeste vogels zitten bar ver weg, zoals een specht en een havik, of vliegen hoog over, zoals een tweede toekansoort en een papegaaiensoort. Echter een Slaty-tailed Trogon laat zich van dichtbij ongestoord bekijken. Niettemin gaat de meeste aandacht uit naar andere beestjes: een basilisk op een takje, een kaaiman die in het vijvertje dobbert, een bluejeans pijlgifkikker op een vermolmde stam en een leguaan in een boom.
Na de vogelwandeling is het zodanig opgewarmd dat menigeen neerstrijkt bij het zwembad, alwaar het bekijken van vogels, leguanen en eekhoorns vrolijk door gaat. Het is wijs om altijd de camera bij de hand te houden. Als ik namelijk lunch met een broodje op de veranda van het restaurant verschijnen plotsklaps een Grote Kiskadee en een Summer Tanager ten tonele bij de voederplank. Eerstgenoemde zag ik al eerder in Tortuguera. Maar die taranga: nooit eerder zag ik zo een vuurrode vogel!
Het is werkelijk onvoorstelbaar. En daar maakte ik dus de fout om mijn camera in de kamer achter te laten. Ik laat het eten, waarvan ik zojuist de eerste hap genomen heb, staan en draaf het hele eind naar de kamer, niet voordat ik de mensen bij het zwembad er even op attendeerde. Zij hadden hem echter ook al gezien – toen het op weg was naar het voederplankje. Tot mijn grote opluchting is de tanager genegen zich na korte tijd weer even te laten zien, zodat ik alsnog de foto kan showen.
Summer Tanager
Misere in La Fortuna
Het is een genot om zomaar wat rond te scharrelen op zoek naar groene en rode pijlgifkikkertjes of om gewoon vanaf het terras uit te kijken op de voederplank in afwachting van wat er langs komt. Even ben ik weggelopen om mijn reistas uit mijn kamer te halen of Simon roept mij terug vanwege de uitbundige, spectaculaire verschijning van een Rufous Motmot. Ik laat mijn tas vallen en vlieg terug naar het restaurant, alwaar de vogel gevlogen is. Uitgerekend op het moment dat de bus het sein van vertrek geeft, strijkt een gemengde groep vogels neer in de bomen. Tja, die moet ik helaas laten lopen. Het is mooi geweest. Maar ja, stel je voor welke bijzondere vogels ik nog had kunnen zien. Met pijn in het hart neem ik afscheid van Selva Verde. Op naar nieuwe ontdekkingen elders.
We zetten koers naar La Fortuna waar we neerstrijken in een hotel dat uitkijkt op de Arenal-vulkaan. Dat is een alom aangeprezen fenomeen van Costa Rica vanwege de lava die bij heldere nachten voor een roodbeaderde top zorgt. Probleem nummer 1 is dat het zelden helder weer is. Ook nu is het regenachtig. Probleem 2 is dat de vulkaan de afgelopen jaren niet meer actief is. Verder is er hier weinig vertier, hoewel onze picknick op het gezellige dorpsplein goed toeven is.
Het hotel Lavas Tacotal is sinds enige tijd gezegend met een motorcrossbaan bij de buren, wat een klereherrie produceert. Even lekker buiten zitten is geen feest. In de bar bestel ik dan maar een biertje. Echter: het bier is op. Een wit wijntje dan, waar onze reisleider intussen ook tevreden achter zit? Helaas, ook net op. In een restaurant laat ik mij ’s avonds een niet malse, en niet lekkere, tevens veel te dure biefstuk voorzetten. Het is een en al misere vandaag. Terug in het hotel begeeft de ritssluiting van mijn reistas het.
4 december – Uitbundige fauna in Cano Negro
Voor een boottochtje op de Rio Negro rijden we met de bus in twee uur tijd in de regen naar de grens met Nicaragua. Bij aankomst schijnt gelukkig eindelijk de zon. Op de boot verveelt iedereen zich geen moment. De rijke fauna biedt voor elk wat wils. De vogelaars zien slangenhalsvogels, een groene ijsvogel, een mooi gekleurde toekan, diverse reigersoorten, een sociale vliegenvanger, enzovoort. Tevens zien we een rijtje vleermuizen op een tak geplakt en diverse brulapen die met het hele gezin mooi voor ons poseren en ook nog wat leuk meebrullen.
De lokale specialiteit is de basilisk, een knalgroene hagedis die zich bij gevaar lopend (in een razend tempo) over het water kan voortbewegen. Met een gelukje weet ik het vast te leggen. De toepasselijke bijnaam van de hagedis mag u zelf bedenken. Het antwoord is ook te lezen in mijn reisverslag van 2007.
De namiddag brengen we poedelend door in Baldi Hot Springs. Een zwembadcomplex aangelegd in een natuurlijke omgeving. De watertemperatuur loopt hier in de verschillende baden uiteen van 23 tot het ondragelijke 63 graden. De glijbaan waarin je als een torpedo doorheen stuitert, maakt bij ons de meeste indruk en blijkt volgens de reacties een intensieve ervaring.
Vanavond zet ik de schoen buiten, want morgen is Sinterklaas jarig.
5 december – Een tropische verrassing in Rincon de la Vieja
Ik heb de schoen teruggevonden. De wortel is verorberd, de tekening is verregend en aan de schoen is geknabbeld. De kans dat dit het werk was van een wasbeer is groter dan dat hier het paardje van Sinterklaas langs is geweest…. De kruidnootjes van Annie maken dit gemis gelukkig meer dan goed.
In de regen vertrekken we richting het noorden. Heel snel klaart het op. Het landschap verandert ook, want we komen nu in droog tropisch gebied. Tropisch bossen maken plaats voor weilanden en akkerbouw. Voorbij het stadje Liberia wordt het zelfs bijna een stoffig savannelandschap. Eindelijk zien we langere tijd de zon!
Onze bestemming is een hacienda bij Rincon de la Vieja. De rest van de middag luieren wij bij een mooi zwembad. Onze Vlaamse vriend Simon ontgaat niets en meldt zich met de mededeling dat er een schorpioen in zijn kamer zit.
Vriendin Maaike staat inmiddels vanzelfsprekend op veilige afstand. Het is een hele prestatie om het beest te vinden want het kreng zit bovenin de gordijnen. Fase 1 van de bestrijding is het uit de gordijnen vegen. Fase 2: het uitgebreid fotograferen terwijl het in een hoekje op de grond zit. Fase 3 is zijn vlucht in de staande lamp. Nadat de lamp is buiten gezet kan de schorpioen in de slotfase eindelijk worden vernietigd.
We zijn nu in ieder geval alert op het gevaar. Ze kunnen immers gemeen steken! Het wordt oppassen dat we in onze schoen niet een ander kadootje vinden dan hetgeen we van Sinterklaas hadden verwacht.
Een bijzondere miereneter in Guanacaste
Vanuit ons hotel Hacienda Guachapelin rijden we naar een naburig hotel dat iets sfeervoller is dan het onze en waar het ontbijt bovendien nog enigszins betaalbaar is. Bij de toegangspoort spot een alerte Simon een ijsvogelsoort die wij nog niet eerder zagen. Helaas stoppen we er niet voor. Wellicht is het niet gezien. Hoewel ijsvogels de gewoonte hebben vaak op een vaste plek te zitten, is hij verdwenen als wij er na het ontbijt terug naar toe lopen. Gelukkig wordt dit later prachtig gecompenseerd door de aanblik van een groepje White-throated Magpie-Jay. Letterlijk vertaald betekent dat witkeelekstergaai. Nou zijn de Engelsen heel goed in het bedenken van passende namen, maar in dit geval is mij niet geheel duidelijk waarom juist een witte keel kenmerkend is. Iedereen heeft het namelijk over een blauwe vogel met een zeer opvallende kuif op zijn kop. De officiële Nederlandse naam van deze schitterende vogel is overigens simpelweg ekstergaai.
Deze ochtend verkennen wij het natuurpark Guanacaste dat bekend is vanwege de geothermische activiteit in de bodem, zoals borrelende modderpoeltjes. Ook zonder dat is het een bijzonder fraai sprookjesbos.
Helaas, een verkeerde schoenkeuze (sandalen) en een snel opgelopen verzwikte enkel belemmeren de voortzetting van de route en keer ik terug naar af.
Eenmaal terug bij het verzamelpunt roepen drie mensen in koor: “kijk daar, een miereneter!”. Het beest blijkt allesbehalve schuw, loopt wat rondjes, komt steeds weer bij ons terug, snuffelt eens wat aan onze camera’s en laat zich gewillig fotograferen. Om vervolgens wat tussen de bladeren te wroeten op zoek naar mieren. Wat een koddige miereneter.
In de verte komt Alwin aan-marcheren: “Dames, heren, we gaan vertrekken, want de motor van de bus loopt al. Kijk eens aan, wat een leuk neusbeertje, pas maar op, want deze heeft zeer waarschijnlijk hondsdolheid!”
Daarna in een adem door: “We kunnen deze ook zien aan het slot van de reis, in het Manuel Antonio-park. Daar werken de neusberen, de wasberen en de capucijnerapen namelijk eendrachtig samen om gezamenlijk de bagage van de toeristen het strand af te slepen”. Met deze mededeling worden wij resoluut de bus in gedreven.
Van het hete noorden naar de koude bergen
Het is geen lange afstand die wij vandaag moeten afleggen, toch hebben we zes uur nodig om van Rincon de la Vieja naar Monteverde te komen. Het eerste en het laatste stuk zijn gravelwegen, beiden een lang stuk. Niettemin is er van verveling geen sprake.
Bij een restaurantje worden ara’s gevoerd, die daar half in gevangenschap verblijven. Hoewel geen echte natuur is het een buitenkansje om ze te fotograferen. Het zonlicht is echter zo hard en scherp dat mijn camera op tilt gaat. De automatische ISO-waarde vliegt omhoog en de sluitertijd eveneens. In het volle zonlicht levert dat bij een diafragma van 5,6 een sluitertijd van 1/125 bij een ISO-waarde van 500 tot 1000. Het resultaat is een serie sterk overbelichte en teleurstellend onscherpe foto’s op. Ach, het is gelukkig geen echte natuur. Een koud colaatje en een lekker klef stuk cake verzacht het leed. Maar gezien de prachtige kleuren van de papegaaien treft u de foto’s hier toch aan.
We slaan linksaf en rijden de bergketen op die Costa Rica doormidden snijdt. Meteen koelt het af. Deze bergketen is ontstaan doordat twee continentale platen tegen elkaar aan drukken en op de plek waar ze tegen elkaar komen, omhoog stuwen. Hier ontstonden vulkanen die een hele keten vormen vanuit Panama in het zuiden, door Costa Rica tot in Nicaragua in het noorden. Rond Monteverde vind je op deze bergketen de nevelwouden. Zowel van de Caraibische oostzijde als van de Pacifische westzijde komen luchtstromen die bij de bergketen omhoog gestuwd worden en daar dus afkoelen. Met als gevolg aan het einde van elke dag opkomen van bewolking, mist en regen.
De mystieke nevelwouden van Monteverde
Monteverde
Vandaag kijken we rond in de nevelwouden van Monteverde. De meesten kiezen ervoor om door middel van een Canopy-tour de bossen van bovenaf te bewonderen . Tussen de boomtoppen is een kabel gespannen waarlangs je in een tuigje een soort van ‘abseilt’. De langste te overbruggen afstand tussen twee platforms is maar liefst meer dan 1000 meter. Met een beetje geluk zeil je zelfs enige tijd boven de wolken. Er is zelfs een Tarzan-swing. Daarmee is het veel meer dan een attractie in Efteling-sferen.
Naast de rondwandeling heb ik vandaag drie missies: fotograferen van vlinders, reptielen en vooral kolibries. De in het park aanwezige vlindertuin wordt door de parkbeheerders zelf afgeraden, omdat er momenteel weinig vlinders te bewonderen zijn. Heel eerlijk van hen! Het bezoeken van de insecten- en reptielentuin wordt door mijn medereizigers ontraden, vanwege het kunstmatige gehalte van de terraria. Voor elke kikker en slang is er een aparte glazen bak. Zo ongeveer zoals dat in gedateerde dierentuinen te zien is. En zo heb ik alle tijd om rond te hangen in de kolibrietuin. Een andere mogelijkheid is een rondwandeling over acht hangbruggen. De bomen zijn allen bedekt met mossen, bromelia’s en andere epifyten, zodat het bos sprookjesachtig is. Samen met de voortdurende nevel vormt het een mystiek geheel.
Kleurrijke kolibries binnen handbereik
In de ruime tuin hangen diverse ‘birdfeeders’ gevuld met suikerwater. Het wemelt er van de kolibries. Hier kun je veel verschillende soorten te zien. De kolibries zijn zo verzot op de suiker dat ze er dol van worden. Aan mensen storen ze zich praktisch niet. Ik strek voorzichtig mijn hand uit naar de piepkleine vogeltjes, waarvan er kleiner zijn dan mijn pink. De honingzuigertjes blijven rustig lurken aan het zoet. Ik raak er zelfs een voorzichtig aan. Terwijl ik mijn hand stil houd, landt een andere kolibrie vlak ernaast.
Het fotograferen is daarmee in wezen een koud kunstje, ware het niet dat ze razendsnel zijn. Hun ongelofelijk snelle vleugelslag is uiteraard kenmerkend. Terwijl ik foto’s maak met een sluitertijd van 1/250e seconde, is er onmogelijk is gefixeerde vleugel te zien. De frequentie ligt dus nog hoger. Ik leg mij erop toe om zoveel mogelijk de suggestie te wekken de vogeltjes in de vrije natuur vast te leggen. Dus proberen de lelijke plastic feeders te vermijden, maar op naburige takjes met een rustige onscherpe achtergrond of vliegend met de feeders buiten beeld.
Violet Sabrewing
Aangezien het een groot deel van de dag miezert en nevelig is, beperkt dat de reikwijdte van de instelmogelijkheden. Gelukkig heb ik een fantastische telelens en een dito camera, Tussen het voortdurende gezoem en gepiep van de vogels is het fotograferen een waar genot. De uitzonderlijke kleurschakeringen zijn werkelijk verbluffend en het is prachtig om dat allemaal te kunnen vastleggen.
Terwijl ik op mijn gemak in mijn eentje ongestoord aan het bewonderen en fotograferen ben hoor ik plots een krakend en schurend geluid, Ik kijk om en zie een neusbeer met bemodderde pootjes rondjes draaien op mijn fototas. Nieuwsgierig probeert hij het open te klauwen en hij is intussen ook begonnen om de tas weg te slepen!
De verborgen vallei van San Gerardo de Dota
Behalve voor gespecialiseerde vogelreizen nemen niet veel reisorganisaties San Gerardo de Dota in hun programma op. Geheel ten onrechte, daarover is iedereen het hier over eens.
Om er te komen moet je eerst over een bergpas op 3000 meter hoogte waar het vrijwel altijd dichte mist is. Zo ook nu. Om de lange reisdag te onderbreken zoeken we in de bergen naar een restaurantje voor een snelle lunch. Niet iedere uitspanning in dit dunbevolkte gebied blijkt berekend op een invasie van 21 man. Uiteindelijk is er een piepklein houten tentje dat de uitdaging aandurft om ons binnen een half uur aan het eten te krijgen. Drie dames staan er de afwas te doen in een huis-, tuin- en keuken-keuken. De ketel, potten en pannen staan op het fornuis en op het aanrecht staat een extra twee-pits-gasstelletje. Nadat we de frisdrankvoorraad hebben geplunderd nemen we het menu door. Er is keus uit simpel lokaal voedsel: rijst en zwarte bonen met vis of biefstuk. Of een hamburger. De dames krijgen het waarachtig voor elkaar om ons in geen tijd een uitstekend maaltje voor te zetten! De hamburger is voor onze ogen vers gedraaid en smaakt overtuigend beter dan het massavoedsel van MacDonalds. De prijs? Inclusief een frisdrank kost het net zoveel als alleen de frisdrank in de resorts. Uitzonderlijk! Zo is het niet moeilijk om een gulle fooi te geven.
De reis gaat voort. De nederzetting – want meer is het niet – ligt afgelegen in een diepe vallei in een decor waar Olivier B. Bommel en Tom Poes zo maar hun avonturen zouden kunnen beleven met hun Schicht. Daar wacht een steile afdaling over een smalle steenslagweg. Onze bus zoekt zich zuchtend en kreunend een weg naar beneden. In het diepe dal – we zitten nog altijd rond de 2000 meter – schijnt plots uitbundig de zon. En het is er zowaar behaaglijk warm. De Savegre-lodge ligt op een idyllische plek langs een bergbeek. De tuinen staan vol met prachtig bloeiende planten in alle kleuren. En daar komt bij: de belangrijkste attractie, namelijk de vogels.
Rond de voedertafel, het drinkbadje en de suikerwaterfeeders wemelt het van de vogels. Akkoord, de vele honingzuigers zijn intussen niet nieuw meer, hoewel we opnieuw verwonderd zijn door de klerenpracht, de energie en de onverstoorbaarheid van de piepkleine vogeltjes. Meer nog vergapen wij ons aan de andere vogels die rondvliegen, en geen enkele is schuw. Binnen een kwartier zien we kanariegele, vuurrode en kobaltblauwe vogels. En een olijke, wat pluizige specht.
Nu begrijpen wij waarom dit een hotspot is voor vogelaars. Wij vinden zelfs dat iedere natuurliefhebber die deze locatie overslaat zichzelf tekort doet. Het is een vogelparadijs!
Kolibries kijken toe bij de biologieles door Alwin Verhoek
’s Avonds laven wij ons in het prachtige hotel aan de wijn tijdens Happy Hour en nadien aan een uitstekende maaltijd. De espresso en de cappuccino bij de open gashaard zijn werkelijk onovertroffen. De bitter koude nacht nemen we voor lief, met extra dekens en alle ramen en deuren dicht.
Op zoek naar de Quetzal!
We gaan de quetzal zoeken. De quetzal is de soort van Panama en Costa Rica, waar elke vogelaar van droomt ‘m te zien te krijgen. Met onze bus rijden we een stukje over de weg waar we gisteren vandaan kwamen. Onze gids is een echte kenner. Zijn vader heeft destijds – toen hij hier aan het jagen was – bij toeval de quetzal waargenomen. Dat veroorzaakte een ware toeloop van vogelaars uit de hele wereld. Dat was de start van het toerisme hier.
De quetzal (spreek uit: ketzal) eet rijpe wilde avocado’s. Hij plukt ze vliegend uit de boom, slikt de vrucht meteen geheel in en gaat dan in een boom zitten verteren.
Halverwege de ochtend nemen we afscheid en vertrekken we richting Dominical, naar de zee! Aangezien de bus meteen bij vertrek een lekke band krijgt, hebben we de kans om even te trainen. Een pittige wandeling wel te verstaan: ik loop drie kwartier de weg omhoog. Goed voor de kuiten en bovenbeenspieren. Het zal u niet verbazen dat er menig zweetdruppel op het voorhoofd staat als de bus mij inhaalt.
Wat eten we vandaag?
Het nationale voedsel is Casado: rijst + zwarte bonen of bonenpuree + salade + soms ook pasta, dit alles komt met biefstuk, kip of vis. Een heel bord vol, smakelijk, voedzaam en heel goedkoop.
Vaak staat ook een hamburger op de kaart. Als wij het aten was het altijd vers gedraaid en bereid en zonder uitzondering onvergelijkbaar beter dan hetgeen wij kennen van de fastfoodketens.
Onze lunch kochten wij regelmatig in de supermarkt en bestond uit een blikje sardines of tonijn (atun) met toastjes of wat knoflookbroodjes van de Muswanni-broodjesketen. Verder gecompleteerd met een uitstekend Carbernet-Sauvignon-wijntje uit een literpak, gewoon in een plastic bekertje. Verder aangevuld met wat pinda’s of cashewnoten.
Het eten in de restaurants is behoudens bovenstaande specialiteiten niet overtuigend. Biefstuk of steak is vaak niet mals. Een uitzondering maak ik graag voor de pasta’s; die zijn prima!
Aan fruit geen gebrek; elk ontbijt is niet compleet zonder tenminste meloen en ananas. Kilo’s kun je ervan opeten als je wilt en gelukkig verveelt het niet snel. Het schijnt dat je zelfs een ananas-vergiftiging kunt oplopen als je er teveel van eet. Overigens zijn ook de zongerijpte bananen hier bijzonder lekker. Heel wat anders dan dat muffe spul bij ons thuis.
Koffie is een belangrijk exportproduct van Costa Rica. De Arabica-bonen zijn gekend vanwege de uitstekende kwaliteit. Hoewel de goede koffies uiteraard allemaal worden geexporteerd, kunnen we in Costa Rica in de betere restaurants en in de Muswanni’s een heel lekkere koffie of cappuccino drinken!
Met uitzondering van het lokale voedsel is het eten en drinken in Costa Rica duurder dan je zou verwachten. In de hoofdstad San Jose kost een colaatje in de horeca 800 colon en een biertje 1000. 500 colon is 1 dollar. Overal elders in het land kost cola en een bier respectievelijk 1000 colon en 1500 colon. In sommige resorts kost een biertje 4 dollar.
Corcovado: Into the jungle
De wekker gaat extra vroeg deze ochtend. We zette koers naar Corcovado. Dat is een groot ongerept regenwoud op het schiereiland in het uiterste zuiden van Costa Rica. Om er te komen rijden we vanuit Dominical ruim twee uur naar Golfito waar we alle bagage via een smal trappetje in kleine vissersbootjes laden. Dan volgt een overtocht van een uur naar het dorp Puerto Jimenez. Onze koffers en reistassen blijven achter in het hotel waar we na ons verblijf in Corcovado een nacht verblijven. Met een weekendtasje en de fototas stappen in 4-wiel aangedreven taxi’s. We rijden ruim twee uur lang door een prachtig halfopen gebied met bossen, graslanden en beken naar Carate. Onderweg zien we doodshoofdaapjes, capucijnerapen, een kalkoengier, talloze reigers en langs de oceaan zelfs twee overvliegende ara’s.
Om in ons onderkomen te komen moeten we nog een laatste etappe afleggen. Dat gaat te voet, langs het strand. Het is bijna een uur lopen. Onze handbagage wordt vervoerd met een paardenshuttle. Het arme paardje zwoegt langs de vloedlijn voor een houten kar op luchtbanden. Het is even spannend of het paard het haalt.
Onlangs is een paard omgekomen in de zee, nadat het te water raakte. Een paard kan prima zwemmen, maar als de kar waarvoor het is aangespannen omslaat of wegspoelt kan het paard geen kant op en verdrinkt het. Gelukkig komt het zover niet. Af en toe gaat paard-en-wagen door de branding, net als wij overigens.
Terwijl ik even niet oplet, slaat een golf mij tegen de kuiten en brengt mij aan het wankelen. De achterhoede ziet mij vervaarlijk slagzij maken, maar gelukkig blijf ik ternauwernood overeind. Wat voor de toestand van mijn kleding weinig verschil maakt, want word je niet drijfnat door de golven, dan is het wel door de extreem hoge luchtvochtigheid.
Curieus is het dat het zeer zwaar bewolkt is, waardoor het midden op de dag feitelijk al behoorlijk donker is. De condens en nevel leveren prachtige beelden op.
Rond een uur of drie nemen we onze intrek in lodge La Leone, waar we worden ondergebracht in ruime canvastenten.
Een lampje zou een uitkomst zijn, echter elektra is alleen in het hoofdgebouw aanwezig. In de tent redden we ons noodgedwongen met een zaklamp en kaarsen. Eerst haal ik maar een nieuw doosje lucifers, want – het is niet verrassend – het beschikbare doosje is inmiddels zompig.
Om negen uur gaat de generator uit, zodat het aardedonker is. De vleermuizen vliegen ons om de oren, de aapjes loeren onze halfopen tenten in op zoek naar wat eerbaars en het is niet de vraag of, maar wanneer we de eerste slang of vogelspin zien. Het is wel duidelijk dat we niet zonder zaklamp kunnen en dat we met de kippen op stok gaan. Eens zien wat we hier morgen allemaal gaan beleven. Of misschien zelfs de komende nacht al.
Sanitair en douches worden hier gedeeld. ’s Avonds zijn er twee uitdagingen:
Het advies is dus om ’s nachts zo mijn mogelijk naar het washok te gaan. Ik bedenk dat het goed is voor mijn orientatie om er toch heen te gaan om mijn tandjes te poetsen. Akkoord, je kunt de mond ook spoelen met water uit de drinkfles. Maar ik heb vanmiddag goed geoefend op de route, dus ik waag het er op. Na wat omzwervingen vind ik het warempel. Op de terugweg gaat het stortregenen. Heb ik weer. Gelukkig wordt de eerste regen opgevangen door het gebladerte boven mij. Zou de tent waterdicht zijn?
Afijn, het avontuur is begonnen. De pessimist zou zeggen: wat een getob. Aardedonker, kletsnat en alles klam. Of zoals Bert Visscher dat treffend zei: “Ik vind dit niks. Helemaal niks. Thuis heb ik voor 3000 piek aan kroonluchters! Een klam nest? Ik heb een Auping van 5000 euro. Helemaal niks!” De optimist daarentegen zal zeggen: “Het is een en al avontuur”, “Het is weer eens wat anders”, “Fijn, zo ëën te zijn met de natuur” of: “Wat een uitdaging!”.
Het papegaaienparadijs
Voor een geslaagd verblijf alhier zijn er vijf instructies:
Aangezien mijn kaarsjes gisteravond uitzonderlijk vroeg uit gingen (als u het wilt weten: het was om half tien), kon ik mijzelf diverse keren omdraaien voordat het eindelijk licht werd. Ons leven in de jungle kan nu echt beginnen. Ik besluit om papegaaien te gaan zoeken; Corcovado is daarvoor de hotspot. Het barst hier van de amandelbomen en dat is precies waar de ara’s verzot op zijn. Papegaaien zijn vaak zeer luidruchtig, zoals we dat eerder tijdens een koffiestop al hoorden. Kennelijk zijn hier niet zeldzaam, want wij horen of zien ze de hele dag wel ergens, ook in de bomen rond onze lodge. Fotograferen is een ander verhaal. Vaak zitten ze hoog bovenin een boom of tussen de bladeren, zodat een vrij zicht vaak niet mogelijk is.
Ik besluit vanaf het strand mijn geluk te beproeven en algauw is het raak. Nadat een paartje geelvleugelara’s mij een tijdje van tussen het groen heeft zitten beloeren, besluiten ze kennelijk dat ik geen gevaar vorm en doen ze zich tegoed aan de amandelen. Het geeft enkele goede fotokansen.
Tevreden en volgegeten en gedronken beweeg ik mij ’s avonds naar mijn tent. Terwijl ik het canvas opentrek hoor ik een geluidje dat hier niet thuis hoort, gevolgd door een kort geritsel. Ik richt mijn zaklamp naar binnen en meteen is het raak! We hebben een gast! Met wat lenigheid zie ik kans om de gast in het schijnsel van de lamp te houden, niet uit het oog te verlezen, mijn fototas op de tast te openen, de camera op de juiste instelling te zetten en af te drukken. In een keer gelukt.
Het is nodig als bewijsmateriaal, om het aan u te laten zien en om het achteraf te kunnen determineren.
Vervolgens sla ik de canvasdeur open, zodat de visite naar buiten kan. Het diertje blijft echter braaf zitten op de roede boven mijn bed. Bij het derde deel van de operatie gaat het mis, want terwijl ik een handdoek opraap om het weg te jagen, verlies ik het een paar seconden uit het oog. Plotseling is het verdwenen. Een zoekactie onder vijf bedden die mijn tent rijk is levert niets op. Zou het naar buiten zijn of toch nog ergens verstopt zitten? Het bleef die nacht nog lang onrustig in tent nummer 15.
In een rieten rokje in de rimboe met een botje door de neus.
Vandaag is het een rustdag. We zien pelikanen, meerdere soorten zwarte haviken, een kuifcaracara, ara’s en een grote hoeveelheid regen. Ik heb mijn zwaardere goede telelens, ter voorkoming van gesleep en het oversteken van onbekende riveren, achtergelaten in Puerto Jimenez. Achteraf met spijt in het hart, maar daar is niets meer aan te doen. Mijn reservetelelens is niet opgewassen tegen de vochtige atmosfeer en maakt onscherpe foto’s. Ik zal het u besparen.
Terug naar de bewoonde wereld met opnieuw veel regen
Na een avond en nacht met ongelofelijk veel regen valt het met de gesteldheid van het terrein eigenlijk mee: veel water is inmiddels weggezakt. Als wij terugwandelen naar de opstapplaats van de taxi’s merken wij het wel degelijk. Er zijn namelijk twee nieuwe riviertjes ontstaan die we met wat kunst- en vliegwerk droog oversteken. Althans op een persoon na. Ik haak achter een steen en maak een knieval. Het is nog een hele prestatie dat ik zowel mijn rugtas met fotospullen als mijn weekendtas droog weet te houden. Verder ben ik drijfnat.
Eenmaal in het gammele hotelletje worden de hemelsluizen weer eens opengetrokken om de rest van onze dag te verzieken. Aangezien ik zojuist begonnen was aan een wandeling richting vogelrijke kust ben ik andermaal tot in mijn schoenen doorweekt. En er staat ons vanavond nog een retourtje restaurant te wachten over een met volgelopen kuilen bezaaide weg. Ik kan wel raden hoe dat afloopt.
Een enorme boomkikker in Puerto Jimenez
We zetten onze terugreis voort in de tegenovergestelde richting. Met de boos dus terug naar Golfito. Eerst moeten we onze nacht in het uiterst karige hotelletje in Puerto Jimenez nog even afronden. Ik verblijf daar samen met Alwin in een apart huisje dat te koop staat. Het water was intussen afgesloten. Stoelen en tafels staan er niet meer in. De deuren klemmen en het is er vanzelfsprekend nogal vochtig. Ik hing gisteren een waslijntje op om de schade van gisteren, bestaande uit twee doorweekte korte broeken en drie paar drijfnatte sokken te drogen. Ondanks twee ventilatoren biedt het geen enkele soelaas. Het gaat bij de andere klamme zooi terug de tas in.
In dit plaatsje barst het van de toekans, parkieten en papegaaien. We hebben er niets van meegekregen en vanwege de regen interesseert het ons – merkwaardig genoeg – niets. Er is slechts een hoogtepunt waar wel belangstelling voor is. Alwin ontdekt een enorme boomkikker (10 cm lang!). Hij zet hem tegen een pilaar. Ik vraag hem deze in een iets natuurlijke omgeving te zetten, bijvoorbeeld op een bananenblad. “Dat heb ik geprobeerd, maar dat wil ‘ie niet, hij komt gewoon terug. Het is namelijk de huiskikker. Hij woont hier en vindt het hier blijkbaar prima”.
Afijn, dan maar fotograferen op de pilaar. Ik wil u er graag deelgenoot van maken. Let vooral ook op de zuignapjes op zijn voorpoten!
Topdrukte in Parque Nacional Manuel Antonio
Het is zaterdag vandaag. Veel Costaricanen grijpen het weekend aan om erop uit te trekken. Het zijn net Hollanders. Het nationaal Park Manuel Antonio is populair, want daar kun je luieren op de witte zandstranden en lekker zwemmen in de diverse baaien die het park telt. Zwemmen in zee is voor ons tot dusver nauwelijks mogelijk geweest vanwege de gevaarlijke onderstromen. Die schade kunnen we nu dus inhalen en er wordt dan ook dankbaar gebruik van gemaakt. We trekken er al vroeg op uit, want hoewel de dag met een felle hete zon begint is de kans groot dat het vanmiddag alweer regent. Nou, dat klopt helemaal, want wie om twaalf uur nog niet ergens binnen zit, komt drijfnat thuis.
Het Nationaal Park Manuel Antonio is vrij klein en biedt meer dan alleen de mooie stranden.
Op de toegangsweg zien we apen, leguanen, luiaards, uiteraard enkele vogels en een enorme blauwe vlinder: een Blue Morpho. Bij de stranden struinen capucijnerapen en wasberen de vuilnisbakken af op zoek naar wat eetbaars. En als dat onvoldoende oplevert wordt brutaalweg de bagage van zonnende toeristen geplunderd. Misschien is dit wel de reden dat er geen horeca is binnen de parkgrenzen. Het zou onbeheersbaar een gekkenhuis worden.
Ik heb mijn rugtas met fotospullen maar weer eens meegezeuld. In Costa Rica krijg je namelijk altijd spijt als je de camera niet bij de hand hebt, zo is mij al menigmaal gebleken. Deze keer krijg ik mijn kans als ik vissende pelikanen zie. Ze dobberen rond in ondiep water en kiezen een voor een het luchtruim om zich vervolgens loodrecht in het water te storten.
Het is eigenlijk een wat lompe duik, want ze verdwijnen niet eens onder water. Het is kennelijk toch redelijk effectief, want geregeld gaat na wat gestuntel de kop achterin de nek als teken dat een visje vanuit de kenmerkende keelzak achterover geslagen wordt.
Na deze belevenissen reizen we via San Jose terug naar ons koude kikkerland. Het is mooi geweest! Misschien kom ik hier wel weer eens terug. Heerlijk lijkt me dat!
